w zdecydowanej większości treści,

czyli emocje były wielkie, od serca płynące

co nie oznacza że wszystko było dobre

_{prezes,traktor,redaktor}

A jak ma sie przemawiać do tłumu w kraju toczącej się wojny?

Tak jak na salonowej herbatce?

...się to bodajże nazywa! (oczywiście na skalę prezydencką!)

Pani Gretchen – niech Pani zwróci uwagę na to jak wygląda nasz Prezydent, gdy panowie stoją przed nim…

L.Kaczyński nigdy nie przemawiał do takich tłumów w takiej sytuacji. Dał się ponieść chwili. To było nieprzygotowane, spontaniczne. Mówił, co mu ślina na język przyniosła. Charakterystyczne były dygresje a’la bracia Kaczyńscy.
Dla mnie to było fatalne przemówienie. Gruzini będą nas za nie kochać – to się nazywa prawdziwa “polityka miłości”. Jakie będą inne korzyści?

w następnym kroku wypowiedzenie wojny (oczko wyżej).

Tym co Prezydent wygadywał byłam tak samo przerażona.
Tak przerazona, że co chwilę wyjmowałam z ucha słuchawkę (bo ja telewizora słucham przez słuchawke) a potem musiałam to odreagowac wymyślając limeryk.

No ale dobra, odreagowałam.

A teraz sie zastanawiam : w jakim sensie nasz Prezydent odzwierciedla cos, co moznaby nazwac stanem ducha narodu.

Siła nieduża, nierealistyczne widzenie sytuacji, emocjonalne reagowanie na kryzysy czy konflikty a potem beznadzieja i deprecha. A potem znów skok w emocje. I tak w kółko.

Wychodzi mi na to, ze polskosc to jest zwyczajna dwubiegunowosc. Maniakalno-depresyjna.

Czy ja przesadzam?

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Oglądałam w komputerze a to odwracając się od monitora, a to wybałuszając oczy, a to chowając głowę w dłoniach… Na koniec szpetnie zaklęłam.

Wie Pani, że podobne objawy do zaburzeń dwubiegunowych daje też uzależnienie czyli w konsekwencji osobowość nałogowa?

Od poczucia mocy do pikujących w dół nastrojów. Od chowania się i stania w cieniu do niespodziewanego wyrywania się do pierwszego szeregu.

Brzmi podobnie, prawda?

No może zresztą teraz ja przesadzam?

Ty masz rację z tym koniem.
Gdyby ten koń... etc… to istotnie mogłoby sie wydarzyc…

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Pana się takie żarty trzymają, że strach pomyśleć...

:)

Tak jak Becka w 1939, od słuchania którego ciarki i dzisiaj przechodzą.
A jego nie było widać zza mikrofonu, oczy prosiły o wsparcie, mówił chrapliwym, urywanym dyszkantem, wchodził w zawiłe dygresje.
PS. Dobrze, że nie wspomniał o lustracji i inwigilacji prawicy, chociaż było blisko.

.

.

:)

przepraszam, że nie odpowiedziałem wcześniej, ale trud, jaki włożyła Pani w ostateczne (mam nadzieję) sformułowanie swojej odpowiedzi, trochę mi przeszkadzał. Na wszelki wypadek zacytowałem Pani odpowiedź w takim kształcie, w jakim weszła ona w poniedziałek 18 sierpnia.

Niestety, po piątej bodaj ze środowych Pani wersji, kiedy to wciąż musiałem zmieniać swoją odpowiedź, a w przypadku PDA jest to pracochłonne i żmudne, straciłem dostęp do Internetu i trud mój poszedł na marne. Przez chwilę, kiedy przeczekiwałem załamanie się pogody w Alpach, widziałem jeszcze wersję datowaną 13.08.2008 – 23:57, do której pozwolę sobie jeszcze marginalnie nawiązać. Ubolewam, że niektórych z wersji nie było mi dane przeczytać, co prawdopodobnie wpływa na moją ocenę całości.

Zacznijmy jednak od kwestii merytorycznych. Przynajmniej w założeniu.

Nie zarzucałem Pani sklerozy (co akcentowała Pani we wczesnych wersjach swojej odpowiedzi). Zarzucałem Pani niczym nieuzasadnioną (moim zdaniem) prekognicję. Pani ma inne zdanie w tej kwestii, ale ja pozostanę przy swoim.

Dziwi mnie zadziwiające zagęszczenie uwag ad personam w Pani wypowiedziach. Także tych, które odnoszą się do mnie. Ponieważ Pani pyta, to muszę stwierdzić, że przeczytałem tekst Autorki i Pani oryginalną odpowiedź sam z siebie. Czy Pani naprawdę sądzi, że ja nie umiem czytać sam z siebie i nie mam własnych ocen?

W kwestii zaś zakładania się, to wiadomo między ludźmi, że nie jestem zainteresowany hazardem. Mam na to świadków. Tym bardziej cieszy mnie, że – w ostatnich redakcjach Pani odpowiedzi – wątek hazardowy został ograniczony, w szczególności zaś, że wycofała się pani z oferty podzielenia się ze mną wygraną za jeden z zakładów.

Muszę przyznać, że zakładanie się o ludzkie zachowania, zwłaszcza zaś wtedy, jeśli towarzyszy temu prowokowanie ich (choćby nawet uroczo nieudolne), znajduję jako wyjątkowo niesmaczne.

Ale to mój pogląd. Jak dotychczas nie traktowałem TXT jako kolektury. Muszę się temu przyjrzeć, bo zasadniczo ten rodzaj dewiacyjnego przystosowania do kryzysu anomicznego, kwalifikowany przez R.K.Mertona do innowacji, nigdy mnie nie interesował. Ani życiowo, ani badawczo.

I to tyle. Ze swej strony kwestię uważam za zamkniętą, choć z zainteresowaniem będę śledził dalsze Pani prace nad tekstem powyżej aktualizowanym. Natomiast nie zamierzam, w tym miejscu, toczyć z Panią polemik, które uważam za prowadzące donikąd i zaśmiecające wątek czemu innemu poświęcony. Było by miło, gdyby zechciała to Pani wziąć pod uwagę. Ale to już pani wybór.

PS Pani Gretchen będzie łaskawa wybaczyć ten zupełnie zbędny, choć myślę, że dla śledzącego go czytelnika zabawny wątek, który nieopatrznie wywołałem. Mam nadzieję go nie kontynuować. Przepraszam za zaśmiecanie.

.

Pani tak wiele pisze, żeby nic nie napisać...

Ale skoro Pani ciągle do tego wraca: skąd Pani wie, że diagnoza dotyczy Pani? Czy aby sama się Pani nie “diagnozuje”, korzystając z cudzych słów, Pani nie dotyczących?

To, że Pani koncentruje swoją uwagę w określonych miejscach, nie znaczy, że inni zachowują się zwierciadlanie.

Proszę, zamiast kolejnych odpowiedzi, rozważyć to co napisałem. Z odrobiną dobrej woli, jeśli to możliwe

Pozdrawiam

PS Było by też milo, gdyby nie imputowala mi Pani czegokolwiek