Jakieś 3 miesiące temu rozpocząłem cykl o kinie niemieckim, jak na razie opisałem w nim tylko jeden film, więc czas na kolejne różne ciekwe i mądre mniej lub bardziej filmy.

Film ma już ponad 10 lat, bo jest z roku 1999, przed kilkoma dniami oglądałem go drugi albo trzeci raz.

Zanim cokolwiek o nim napiszę, to wstępnie chciałbym zalinkować Timmy’ego, bo warto jak zwykle go czytać, choć przy wpisie o Loli trochę namieszał (znaczy oparł całą koncepcję na rozmowach Loli z Mannim i że w tych rozmowach niby tylko Manni wątpi w miłość Loli i filozofuje i mądrzy się, az tego, co ja pamietam, to w jednej rozmowie i Lola taką postawę prezentuje)

Film wyreżyserował Tom Tykwer, jeden z najbardziej znanych i najciekawszych niemieckich reżyserów (“Księżniczka i wojownik”, “Niebo”, “Pachnidło”, główne role grają Franka Potente i Moritz Bleibtreu, niezła jest też muzyczka w filmie, choć dla mnie zbyt nowoczesno-elektroniczna, nie moje klimaty, ale świetnie zgrywa się z filmem i jego akcją i treścią.

Po co ta Lola w ogóle biegnie?
Po pieniądze i z miłości.
Biegnie, bo ma tylko 20 minut czsu, by zdobyć 100 tysięcy marek, które zgubił Manni i by dzięki temu uratować swojego chłopaka przed zemstą gangstera.

Film prezentuje 3 wersje tego biegu, różniące się niby tylko mało istotnymi szczegółami, ale sprawiające, że wszystko się jednak układa inaczej.
Taki dylemat, znany chyba wszystkim:w lewo czy w prawo, w którą stronę iść i co będzie dalej, i czy jak poszedłem w lewo, zrobiłem błąd czy nie, i co by było gdybym poszedł w prawo albo prosto, czy byłoby inaczej/lepiej/gorzej czy może właściwie tak samo (no bo czemu nie?)
Film ogląda się nieźle, jest takim teledyskiem w 3 wersjach, nawiązuje do gier komputerowych, jak dla mnie jest współczesną bajką, nie jakąś znowu z przesłaniem wielkim i nie jakąś bardzo specjalnie ambitną, ale sprawiającą przyjemność.
Przedstawia opowieść i ma klimat, ma więc dwie rzeczy, które wg Grzesia w kinie są najważniejsze, reszta to ozdobniki.

Klimat szczególnie widoczny jest też w jednej scenie,gdzie gra nam ta piosenka:

nie ma to jak stary, dobry jazzik jednak.

Lola rennt jest niezłą więc, klimatyczną opowieścią, nie z długo trwającą (bo 73 minuty) o tym co z naszym życiem robi przypadek, jest inspirowana Kieślowskim ale jednocześnie nie jest to film nudnawy czy przeintelektulizowany, wartko sobie płynie a właściwie biegnie.
Momentami kojarzył mi się z dziełami Innaritu (“Amoress perros”) a te przebitki, co się stanie dalej z życiem osób, o które Lola się potknie (dosłownie i w przenośni) na swojej drodze, to z kolei podobny zabieg jest w “I twoją matkę też” Cuarona.

Ogólnie, choć nie rewelacja, to chyba jednak najlepszy film Tykwera (bo “Niebo” miał przegadane i przeintelektualizowane, “Pachnidło” takie se,jeszcze niezła jest króciutka nowelka filmowa będąca składnikiem filmu “Zakochany Paryż”)

No i wrzucę jakiś fragment, byście mieli obraz, o czym w ogóle ja piszę, chyba że ktoś zna, to z chęcią zprszam do dyskusji, krytyki mojej recenzji iitede

A przedwczoraj w TV biegł Forest Gump podobno,

A z bieganiem kojarzy mi się ta piosenka:

http://w906.wrzuta.pl/audio/0UPsqmTyKOt/11.nie_dotykajac_ziemi