Opowiem wam o królewnie, może niezbyt pięknej i mądrej, ale wielce sprytnej.

Ta królewna, przy swoich miernych walorach, chciała być możnowładcą swego państwa, a jej ojciec król, był jeszcze niezbyt stary i cieszył się dobrym zdrowiem.
Ta królewna zagryzała zęby, gdy przechodziła koło pokoi królewskich, bo w królewskich łożnicach, często było słychać śmiech kobiecy, bo matka owej królewny zmarła, gdyż podobna była do królewny i tylko złość i zawiść, były jej chlebem powszednim.
Ojciec jako wdowiec z Bożej Łaski, stał się po stracie żony młodszym i pełnym wigoru, co córce się nie podobało, bo myślała i o tym, że może się ojciec jeszcze ożenić i spłodzić syna, co by ją całkiem od tronu odsunęło.
Długo myślała, jak pozbyć się ojca, nie narażając się na gniew poddanych, bo poddani kochali króla i trochę mu współczuli i tego małżeństwa, z jak to sami nazywali „dość przykrą niewiastą”, to jeszcze córka nie wrodziła się nic w ojca, tylko w matkę megierę.

Królewna myślała, myślała, aż wymyśliła, sprowadziła smoka 12głowego i zaczęła tym smokiem siać spustoszenie w głowach poddanych.
Na początku, poddani, podchodzili do smoka z rezerwą, ale tyle ich przekonywała, że w końcu w referendum orzekli, że smok powinien zostać na zawsze, a króla, który się temu przeciwstawia, detronizować, a na tronie posadzić ową królewnę.
Potem…hmm..sami ludzie się przekonali, że ten smok to nie żaden cymes, no ale już za późno, bo smok otworzył wszystkie dwanaście paszczy.

Pozdrawiam serdecznie.:D