wirtualność, czyli to całe odarcie kontaktu człowieka z człowiekiem z mowy ciała, milczących spojrzeń, klimatu wspólnego (fizycznie) miejsca, np. kawiarni, to niewątpliwie sprawia, że rozmowa w Internecie niewiele różni się od czytania książek. Wzajemnie. Stąd tak mocno zatrudniamy wyobraźnię. A ta plłata figle, prowadzi na manowce, tworzy rzeczywistość wirtualną “drugiego poziomu” itd.

Ma Pani rację, że tym bardziej te wszystkie braki trzeba nadrabiać nasłuchiwaniem. Słuchać to mało. Tu jeszcze bardziej niż w realu sprawdza się zasada: *żeby słyszeć, trzeba milczeć*.

Tym bardziej więc, jeśli ktoś nie tylko nie słucha, ale jeszcze zamiast mówić, krzyczy, to czego można się spodziewać poza zwyczajną wyszalnią?

Pozdrawiam Panią.