każda próba zebrania pod jednym dachem ludzi, których łączy tylko chęć do dyskusji, ale cała reszta ich dzieli, zwłaszcza światopogląd i wyznawane wartości, jest skazana na porażkę, a wcześniej na wyniszczającą auto-agresję i agresywne relacje uczestników

Veto.

Jeśli to miała by być prawda, państwa (bądź nie bądź zgromadzenia wielu ludzi pod dachem) mogłyby być jedynie organizmami monokulturowymi; ein volk, ein reich nawet jeśli niejeden fuehrer.

Wierzę w pluralizm, wolność słowa, debatę publiczną. W tę część demokracji. W to, że warto rozmawiać. Dlatego dyskutuję z Grzesiem i Poldkiem, a gdy bywałem częściej na Salonie — wpadałem do Nameste, Quatryka i Nicponia. A i Triariusa lubiłem poczytać.

Mottem Konfederacji i jak rozumiałem poniekąd misją i celem “statutowym” bylo TWORZYMY MEDIA OBYWATELSKIE.

Media, jak rozumiem, są narzędziem wymiany informacji.
Jeśli zaczynają grupować ludzi o wspólnych poglądach w celu wspólnego działania — przestają być mediami.

Oczywiście, istnieją tytuły z założenia nastawione na propagowanie określonego zestawu poglądów. Dawniej uczciwie w podtytule dodawały, że są organem takiej czy innej partii. One debaty nie organizują, one w niej najwyżej zabierają głos. Taki twór jednak nie może nigdy mienić się konfederacją. Konfederacje, np. Szwajcarska, zawierane bywały dla obrony niezależności (zwłaszcza ideowej, światopoglądowej) różnych ludzi i środowisk przed zakusami koncentratorów (metropolii) o jedynie słusznej linii.
Bywało, że konfederacje przekształcały się w nowe imperia kierowane z nowych metropolii. Nie obywało się to bezkrwawo. Najbliższy przykład — wojna konfederatów z unionistami w Ameryce Północnej. Bynajmniej nie o wolność Murzynów.

Bardzo niepokoi mnie, jako Konfederata, to co wyziera spomiędzy wierszów Twojego tekstu.
Już przekroczyłeś Rubikon?