strach ma tylko wielkie oczy. Narażanie się władzy to u mnie długa rodzinna tradycja. I nie uważam tego za coś wielkiego, poważnie. Dopóki sam człowiek nie doświadczy, to wydaje się, że to niewyobrażalne itd. Zwykłe uwięzienie, bez bicia i tortur to nic takiego w sumie. Odbija się przez długi czas na psychice, pewnie, ale też uwalnia od bania się byle czego. No i jest to niepowtarzalna okazja bliskiego poznania świata, który większość ludzi zna tylko z filmów czy książek.

Nie mam upodobania w opowiadaniu o tym, ale są takie chwile, jak dziś, gdy jest dobry czas, by przypomnieć, że w młodości był człowiek wystarczająco hardy, by skutecznie doręczyć generałowi własną odmowę służby, z uzasadnieniem. Mimo, że byłem już wtedy żonaty itd.

Wtedy nie było Internetu ani nadziei na wolną Polskę, bo to były lata najgorszego marazmu po zdławieniu społecznej energii Sierpnia. Robiło się takie rzeczy bez nadziei, że ktoś usłyszy.

Są rzeczy, które trzeba robić, bo trzeba.