Gwiazda Włóczykija

Błocko delikatnie chrzęściło pod oponami. Srebrny cicho bzyczał od strony łańcucha. Jak wtedy, kiedy był nowy. Włóczykij wsłuchał się w tę melodię. Chwycił mocniej kierownicę i wjechal w ciemność. Ciemno. Cicho. Ciepło. Bosko..

Dawno nie było tak cicho – myślał – chyba dlatego, że ludzie siedzą teraz w dużych sklepach. Lśnił na niebiesko mokry asfalt. – I jak On ma przyjść po takiej drodze bez śniegu? Albo, jak Go tu teraz szukać? – Nad asfaltem, wysoko świeciła jedna gwiazda. Włóczykij widział ją od jesieni już kilka razy. Duża i wyraźna. Jak długo się jechało, tak i ona posuwała się do przodu. Chciała coś pokazać. Albo też robiła podróżnego w konia..

A może jednak to ta? Życzę Wam tego. I jeszcze więcej. Żebyście byli szczęśliwi z tego Czasu i w tym Czasie. Czuli się kochani, doceniani i potrzebni. Niech Wasze talenty rosną i kwitną.

Sosenka