no teraz to już nie bardzo rozumiem.

Ja tu się staram, wśród latających kotletów i naleśników, inicjuję dyskusję o wpływie literatury przełomu XIX i XX wieku na współczesną twórczość blogową, sypię dowcipami i z życia wziętymi dykteryjkami, a Ty twierdzisz, że mam spokój na dłużej?

Temu panu już dziękujemy – tak mam to rozumieć?

Może zamykasz karczmę? Albo Pani Renata straciła wiarę?
Zupełnie nie wiem o co chodzi.

To że Pani Renata ze mną nie rozmawia, to nic dziwnego, stwierdziła przecież kiedyś, że dobre towarzystwo brzydzi się mną.
Cytuję z pamięci; “ w dobrym towarzystwie, takim jak yassa ręki się nie podaje”. I jest konsekwentna.
To budzi podziw, a ja zgadzam się też z samym tym stwierdzeniem. Poniekąd.

I tylko przez wrodzona delikatność nie piszę komu zdarzyło się uścisnąć dłoń piszącego te słowa. Mimo klątwy.

Bo wyszłoby, ze nie jest to osoba godna towarzystwa Pani Renaty.
A tę informację nasza droga koleżanka przypłacić mogłaby prawdziwym załamaniem nerwowym.
Świat jej politycznych fascynacji ległby w gruzach.

Do Twojej wiadomości podać mogę tylko enigmatycznie, że jest to Wielki Polak. Największy z żyjących. (Z Kaszub- ale o tym pssst, cicho sza.)

Który i potem, daj nam o Panie jak najdłużej grzać się w blasku jego geniuszu, ma zapewniony sarkofag na Wawelu. Co najmniej na Wawelu.

I nie jest to bynajmniej Mariusz Pudzianowski…

Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę dobrej nocy.
Na mnie zawsze możesz liczyć.