Gdybym był młodszy, gdybym krócej śledził wydarzenia polityczne w moim kraju, analizował ich przyczyny i skutki, pewnie postawiłbym na końcu tytułu znak zapytania. Ale bardzo młody już nie jestem, a obserwacja tego, co się działo i dzieje prowadzi do jednego wniosku – sukces polityczno-wyborczy PO jest właściwie niemożliwy.

Tusk i jego ludzie mają pecha. Udało im się sięgnąć po władzę za późno, by myśleć o utrzymaniu wyborczego wyniku. Cykle w gospodarce mają swoją nieubłaganą logikę zmienności. Świat, a razem z nim nasz kraj, właśnie zmierza ku co najmniej stagnacji. Cieszymy się ostatnimi momentami (to w ekonomii oznacza rok – dwa) w miarę wysokiego rozwoju ekonomicznego Polski, ale bardzo poważne kłopoty są już przed nami wyraźnie widoczne.

Związana ze wzrostem gospodarczym poprzez wzrost płac inflacja zmusza RPP do podnoszenia stóp procentowych, czyli pogorszenia dla przedsiębiorców warunków gospodarowania. (Swoją drogą jest w tym jakiś fatalizm – efektem rozwoju jest wzrost płac; efektem wzrostu płac jest inflacja; efektem inflacji osłabienie rozwoju. Od tego łańcuszka właściwie nie ma ucieczki.) Umocnienie złotego (kto pamięta tak taniego dolara?) pogarsza opłacalność eksportu, co się przekłada na jego (eksportu) zmniejszenie, czyli obniżenie tempa wzrostu. Jeśli do tego dodać podobne kłopoty w krajach, z którymi handlujemy, nie sposób nie uświadomić sobie nadchodzących trudnych czasów.

Co to ma wspólnego z polityką? Z jednej strony niewiele, bo politycy z omawianymi zjawiskami gospodarczymi mało mają wspólnego. Nie były ich zasługą lata wzrostu, nie będą i lata jego wyhamowania. Ludzie SLD, PiS i PO nie zrobili dla naszej gospodarki niczego przesądzającego o jej stanie. Zwyczajnie administrowali/administrują.

Jest jednak i druga strona medalu – dużo mniej dla polityków przyjemna. Bo o ile pozytywne zjawiska gospodarcze tylko mogą się przełożyć na poparcie dla partii, o tyle negatywne odbijają się zawsze i na pewno. Oczywiście na tych, którym się akurat udało osiągnąć wyborczy sukces.

Rzeczywistość jest dla nich wręcz okrutna – choćby nie mieli nic wspólnego z aktualną sytuacją, i tak zostaną za nią obarczeni odpowiedzialnością. Świetnie to pokazuje historia lat 1993-2001. Postkomunistów (1993-1997) można uznać za farciarzy dyskontujących cudze osiągnięcia. Z kolei AWS nie były w stanie uratować nawet wielkie reformy, na jakie się zdobył firmowany przez nią rząd. Tak już jest, że wyborcy jako masa kojarzą fakty w sposób (że tak eufemistycznie powiem) uproszczony. Rządzisz – odpowiadasz za stan obecny. Czyli np. za masowość exodusu do Irlandii lub niskie płace pielęgniarek.

Czy to źle? I tak, i nie. Z jednej strony trudno uznać za sprawiedliwą sytuację, w której płaci się za nie swoje winy. Ale z drugiej – czy warto żałować polityków, którzy pchają się w górę na własne życzenie, sięgając po każdą dostępną metodę i przez długie lata aktywności biorą większy lub mniejszy udział we władzy, korzystając z jej przywilejów? Tylko naiwni, którzy ufają jakiemukolwiek politykowi, mogą tak myśleć. Kto wie, czy owa niesprawiedliwość nie jest właśnie odpowiednią ceną dla panów z wszelkich partii za sposób, w jaki sięgają po władzę i w jaki z niej korzystają.

Dlatego myślę, że nie warto żałować PO, której przyszło rządzić w takim, a nie innym momencie. Warto od niej oczekiwać i owe oczekiwanie wyrażać. Nie chodzi o żaden cud ( :):):) ), lecz o to, co jest możliwe do zrobienia przez ten rząd. Czyli na przykład o porządkowanie i dyscyplinowanie budżetu (zwane reformą finansów publicznych). Tu jest potrzebna przede wszystkim polityczna wola i charakter do przełamania oporu urzędników oraz własnego, oczekującego stołków, zaplecza. W naszej sytuacji nie sposób także nie żądać przynajmniej prób zmian w systemie opieki zdrowotnej. W końcu chodzi o zaspokojenie elementarnych potrzeb, a system jest od dawna w fatalnym stanie.

I to jest druga przesłanka przemawiająca za scenariuszem negatywnym dla PO. Bo co nam przyniosły ostatnie dni? Bez względu na to, która z informacji o przyczynach dymisji prof. Gomułki jest bliższa prawdy (ta czy ta), wszystko wskazuje na to, że rząd nie zamierza żadnych oczekiwań (i tym samym obietnic) spełniać. A nicnierobienie mogłoby być dobrą metodą na pozostanie przy władzy czy utrzymanie silnej pozycji w okresie niczym nie zagrożonego wysokiego wzrostu gospodarczego i braku rozumnej opozycji (czyli wypisz wymaluj jak w latach 1993-1997). Ten drugi warunek PiS jest wprawdzie w stanie spełnić ( :):):) ), ale w sprawie pierwszego to i cudu pewnie byłoby mało – gospodarczą stagnację mamy jak w banku.

Paradoksalnie najlepszą rzeczą, jaka może pozostać po rządach PO jest nie coś, co polega na stworzeniu jakiegoś projektu, lecz działanie odwrotne – redukujące. Dziś, pół roku po wyborach, największą nadzieją tej partii jest tak naprawdę happeningowiec J. Palikot. Miał bowiem rację D. Tusk, kiedy podczas obchodów rządowej studniówki klarował, iż przepisów to mamy raczej za dużo niż za mało. O czym może się przekonać każdy, kto np. kupuje dom czy prowadzi dowolną działalność gospodarczą. Doszło więc do tego, że partia inteligencji, biznesu i wysoko kwalifikowanej siły roboczej w trosce o swój los trzyma kciuki za faceta znanego przede wszystkim z wymachiwania nietypowymi akcesoriami sypialnianymi. Życie naprawdę bywa zabawne. :) Pozostaje nam zatem obserwować, jak PO, odmawiającej tworzenia, wyjdzie likwidowanie. Jeżeli i na tej działalności postawi przysłowiową kreskę, to wróżę jej przejście do historii. Niechlubne.

W zasadzie powyższy tekst stanowi balsam na skołatane dusze zwolenników przegranego PiS. :) Aby i oni nie żyli w fałszywych miazmatach bezpodstawnej nadziei, małe przypomnienie – po dwóch latach (nie kilku miesiącach) rządów ich pupili trudno wskazać w naszej rzeczywistości jakieś pozytywne ślady ich przełomowej podobno działalności. O czym ludzie pamiętają i pamiętać będą. Tym bardziej, że będzie komu przypominać zarówno o reformatorskim nihilizmie, jak i o rozmaitych ekscesach lat 2005-2007.

A jakby tego było mało, w osłabionym sytuacją wyborczo-sondażową pisowskim organizmie zagnieździł się groźny nowotwór. Objawia się walką narządów (czytaj: o rządy). Póki co, mózg nie został zaatakowany, ale z nowotworem nigdy nic nie wiadomo – może się rozwinąć w dowolnym kierunku. Na hurraoptymizm jest więc za wcześnie. Albo za późno, jeśli i w tej partii nic się nie zmieni.

Wniosek z takich rozważań jest nieprzyjemny – na horyzoncie nie majaczy żaden scenariusz dający wyborcom nadzieję na satysfakcję ze skutków swoich elekcji. Bo w którą stronę by nie spojrzeć, wszędzie widnieją znajome, ograne fizjonomie, kojarzące się ze wszystkim, tylko nie z nadzieją.