dobre pytanie.

jakieś wnioski?
Znaczy jak pan ocenia tę wypowiedź i co z niej wynika?
Bo w sumie nie rozumiem

dziękuję za relację i ciekawe post scriptum niejako

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

myślę, że na to pytanie nigdy nie będzie odpowiedzi. jednoznacznej. każdy ma swoją i wobec wielkosci i tragizmu tego wydarzenia tym bardziej istotne jest, by te nasze osobiste odpowiedzi w sposób szczególny szanować.

niezwykle pozytywnym jest jednak, ze młodzi ludzie myśla i rozgryzają Powstanie. mam nadzieje, ze nigdy nie bedziemy podchodzić do niego obojętnie. no przynajmniej nie za naszego zycia.

pozdrawiam i dziękuje za wpis.

Nigdy bym nie zaakceptował poglądu, ze ofiara Powstańców była daremna. To chyba nie podlega żadnej dyskusji. Bohaterstwo Powstańców powinno być dla nas zawsze przykładem wierności, odwagi i poświęcenia, którego nie szczędzili oni po to abyśmy mogli dziś żyć w wolnej Polsce. To jedna sprawa, a druga całkiem odrębna to kalkulacje dowódców, ich decyzje, postanowienia, plany operacyjne, taktyczne i polityczne, z którymi szary powstaniec nie miał nic wspólnego, chyba że na zasadzie wojskowego posłuszeństwa, które było heroizmem i wytrwaniem do końca nawet na straconych pozycjach. Ta druga strona odpowiedzialności dowódców za klęskę powstania jest sprawą stale rozważaną, dyskutowną i sporną. Myślę, że młody człowiek, którego zacytowałem, miał na myśli ten drugi wymiar Powstania. Dyskusję o odpowiedzialności dowódców musimy kontynuować nie po to, aby kogokolwiek osądzać i poniżać, ale ku nauce przyszłych pokoleń, aby z każdej klęski wyciągać wnioski, po to aby na przyszłość ich unikać. Podobnie uważam, że należy również analizować nasze zwycięstwa militarne i polityczne, aby w przyszłości je naśladować. Przepraszam za błąd w nazwisku zasłużonego dowódcy Powstania, który natychmiast poprawiłem. Myślę, że poważna dyskusja o przyczynach Powstania, dowódcach i politykach decydujących o jego wybuchu i przebiegu jest jeszcze przed nami.

Tak i nie. Są nie do uniknięcia, jak w opisanym przypadku odizolowanych (konspiracja) grup decyzyjnych. Jednakże sztab i dowództwo Powstania nie były odizolowane. Na to są liczne dowody, o których tu nie chcę pisać, bo to szersza sprawa.

Proszę wybaczyć, że pozostanę przy swoim zdaniu. Jako dowód przedstawiam relację jednego z najzdolniejszych oficerów Komendy Głównej AK, płk. Kazimierza Iranka Osmeckiego szefa VI Oddział (Kwatermistrzostwo), a następnie II Oddziału (Wywiad). Był to wywiad doskonały. Jego szef wiedział o rozlokowaniu każdej niemieckiej dywizji na terenia kraju, a w Warszawie o każdym niemieckim punkcie obronnym. Niestety decyzja o wybuchu Powstania zapadła z pominieciem jego osoby, a kiedy się o tym dowiedział i domagał sie odwołania rozkazu, Bór Komorowski stanowczo odmówił. Taka jest prawda. Wywiad nie był oderwany ani fizycznie, ani informacyjnie od rzeczywistego stanu rzeczy. Osobną sprawą jest to, że grupa osób prących za wszelką cenę do Powstania pomijała wiadomości wywiadu, lub je bagatelizowała opierając sie na czystych domniemaniach np. zza Wisły słychać odgłos armat itp. przesłanki miały decydujący wpływ. W tej sprawie płk. Iranek – Osmecki napisał książkę w której przedstawił wszystkie sprawy, o których tutaj piszę.
Jak wspomniałem przygotowuję cykl materiałów o Powstaniu. Myślę , że tam będzie więcej miejsca i rzeczowych dowodów.
Pozdrawiam