Poszło niepodległosć. Że oddajemy za bezcen (na rzcz Unii) to, o co przez 200 lat walczyli przodkowie.

Próbuję tłumaczyć, że sporo tych, co walczyli, to raczej nie mieli państwa narodowego na myśli, a raczej jakąś unię środkowoeuropejskich narodów, kontynuację Rzeczpospolitej. Że przedwojenna Polska nie dla wszystkich była spełnieniem marzeń, a dla np. Piłsudskiego dość smutnym kompromisem.

Że choć kraj był wielonarodowy, to państwo – już nie bardzo. Że polska armia “nawracała” prawosławne wsie. I inne niezbyt chlubne się działy sprawki.
Że w związku z tym nieładnie jest przypisywać wszystko co polskie, z całą historią, do koncepcji narodowej. Ze ta koncepcja nieładne zostawiła nam doświadczenia w spadku. A unijne tradycje mamy bogate.

Co usłyszałem? Jakie kontrargumenty?

Że opluwam Polskę. Wiele razy. Takim sposobem myślenia. Że pasjonuję się w wynajdowaniu w historii nie tego, co daje powód do dumy (narodowej, a jakże), a tego jedynie, co brudne, podłe. Choć tak tego mało i tak trudno to u nas znaleźć.
Że nie można tak bezwzględnie oceniać nawet złych czynów popełnianych z motywów patriotycznych. Że zbrodnie o motywach narodowych liczą się inaczej. (Pytam, czy u Niemców też?!)

W końcu — że to być może z tego taka moja ponura i antypolska wypływa postawa, że mam korzenie na wschodzie. Bo moja babcia z pochodzenia Rusinka.

Tak. A pradziadek był małorolnym (i niezbyt rozumnym) komunistą, który czekał aż dostanie ziemię po Polakach. Wiem. Wiedziałem. Ale co to ma do mnie? Do mojego patriotyzmu? Ano dowiedziałem się i tego.

Dostałem w twarz, od bliskiej osoby, ktora głosi odwieczną polską tolerancję, która zapewni, że nie ma w Polsce antysemityzmu i ksenofobii — takim tekstem.