ktoś nas nie lubi. Już raz napisałem do Pana, ale wtedy ktoś wyłączył Tekstowisko. Podejrzewam kozaka Igłę.

A tak poważniej, to proszę się nie zniechęcać. Ja wiem, że sam trochę ironizowałem, że Pan ma takie hobby, żeby wdawać się w polemiki z tymi, co Pana nie czytają. Ale warto, zawsze warto.

Ja mam takie hobby, żeby nie popuszczać ignorancji i chciejstwu. Jest mi obojętne, czy ono jest „postępowe” (we własnym rozumieniu) czy zachowawcze (analogicznie). Nie widzę wielkiej różnicy między paraliżem postępowym umysłu, a konserwatywnym zwapnieniem arterii dotleniających mózg.

Zgadzam się z Panem, że nietolerancja tolerancjonistów, jest trudna do zniesienia. Ale z drugiej strony, jacy oni są prości w obsłudze… Bez Gazety, Żiżka i podobnych sobie nic nie są w stanie sami wykombinować. Jak nie nauczą się odpowiedzi na pamięć, to sami do nich nie dojdą. Są zwierciadlanym odbiciem tego czarnego luda, którego tropią i tej czarnej sotni, którą zwalczają.

Powiada Pan, że nie widzi. To dobrze. To nie jest Pana problem, żeby widzieć. Nietolerancja jest możliwa wtedy, gdy się widzi i chce. A Pana kolega brednie opowiada. To nie jest Pana wina, że inni świat, a w tym świecie i siebie postrzegają inaczej niż Pan.

To prawda, że to nie jest także ich wina. Zostali naznaczeni. Przez tych, którzy ich nie tolerują i przez tolerancjonistów, którzy na każdym kroku podpierają się ich innością, bo bez niej ich tolerancja byłaby bez znaczenia.

Zresztą ja mam podobnie. Jak mi ktoś nie powie, to nie widzę. Nie widzę gejów, masonów, Żydów. Nie widzę, bo nie szukam. Staram się oceniać poglądy, a nie ludzi. Nie zawsze się udaje. Staram się. Tylko tyle.
Kiedyś pewien etyczny tolerancjonista, nie mógł się nadziwić, dlaczego pewna pani, interesująca się seksualnie innymi paniami, woli rozmawiać ze mną, wstrętnym katolem i zacofańcem o katońskim usposobieniu, a nie z nim. Nie rozumiał, że ona ze mną mogła rozmawiać o literaturze, muzyce i polityce konserwatywnej (bo z poglądów była dosyć konserwatywna). A z nim, to tylko o tym, że jest dyskryminowana i powinna walczyć o równość. A ona czasami wolała nie walczyć, tylko być człowiekiem.

Tolerancja nie jest problemem jednostek. Tolerancja jest problemem społecznym. Tolerancja mówi nam o trwałości norm i o szacunku dla społecznej odmienności. Tolerancja to ta chwila, która następuje, kiedy stwierdzamy, że ktoś jest inny i robi coś nie tak, jak mówią normy, które rządzą światem jednej z naszych grupy odniesienia. Tolerancja się kończy, gdy decydujemy się kogoś naprawić, wrzucić w nasze koleiny. Czasem ta chwila trwa dłużej, czasem krócej.

Tolerancjoniści uważają, że wszyscy powinni być tolerancyjni jak oni. Tylko, że tolerancja byłaby wtedy zbędna

Pozdrawiam serdecznie, szczerze zachęcając do pisania