Hmmm, a czy nie jest tak że Rosjanie po prostu stanowili największą grupę narodowościową w Imperium i jako tacy automatycznie stanowili sporą grupę wśród komunistów? I żadna tam arystokracja, ale zwykłe chłopstwo było regularnym i najbardziej upartym przeciwnikiem komunistycznego porządku.

Przy okazji – Rosjanie nie mieli ambicji stania się niepodległymi (bo już byli), więc dążenia rewolucyjne automatycznie kanalizowały się ku sprawom społecznym, zamiast tak jak np. dla Polaków czy Finom ku sprawom własnej nacji. Taki Polak w 1918, nawet jesli politycznie się z nim nie zgadzał, miał wspólną spawę z Piłsudzkim – a sprawy spoleczne mogły poczekać. W Rosji było inaczej. Piłsudzki wysiadł z rewolucyjnego tramwaju na przystanku niepodległość – dla Rosjan taki przystanek nigdy nie istniał.

Masowe poparcie? 4 lata wojny totalnej z własnym narodem trwało zanim jako tako udało się siłą podporządkować Rosjan nowemu porządkowi, a potem przez lata dalszym terrorem wdrażano tą podległość. Jeśli już chcesz szukać nacjonalizmu rosyjskiego w Sowietach, to w ograniczonej formie zaistniał on w czasie II Wojny Światowej, utrzymując się długo potem – coś jak polska mutacja tego samego zjawiska w postaci Moczara i jego kręgu (tacy narodowi bolszewicy) – ale w mocno ograniczonej formie.

Co ciekawe, bliższe zainteresowanie tematem powoduje fascynujący dysonans poznawczy – otóż współczesni rosyjscy nacjonaliści twierdzą, że rewolucję i komunizm robili nie porządni, prawosławni Rosjanie, ale właśnie te cholerne mniejszości, ze szczególnym uwzględniem Żydów, Łotyszy, Finów, Polaków i oczywiście, całego bagażu nacji z Kaukazu. ;)