Tusk popełnił największy błąd swojej kadencji dymisjonując Ćwiąkalskiego za tego powieszonego bandziora. Nie żeby Ćwiąkalski był jakimś rewelacyjnym ministrem.
O przyczynę dymisji chodzi. Zraził sobie całe środowisko (układ, niech będzie) i nikt o zdrowych zmysłach nie chciał pójść w ministry. No i zaczęła się łapanka. Efekty widzimy.

Pojawia się pytanie – co Tusk powinien zrobić po pierwszych sygnałach o ehm… niespecjalnie czystej historii Czumy. Wydaje mi się, że powinien skłonić Czumę do posypania głowy popiołem, przeproszenia za całokształt i poproszenia o grubą kreskę. Sprawa by się sama z siebie wyciszyła i po kilku miesiącach można by Czumę oceniać.

Wariant z dymisją Czumy niewiele wnosi, bo nie znajdzie się nikt rozsądny o zdrowych zmysłach, który się w to szambo w MS wpakuje. Czyli od nowa ta sama polka.

Metoda zastosowana przez Tuska, czyli obrona oblężonej twierdzy, nie może skończyć się dobrze – pisowscy specjaliści mają jeszcze, jak sądzę, kupę rewelacji o Czumie, a usłużne dziennikarzyny tylko czekają na to. No i dopóki nie znajdzie się następny target (Nowak? Nie mam nic przeciwko) to będą jeździć po Czumie jak po łysej kobyle.

Co do kwalifikacji Czumy (jak i jego zastępcy, kumpla Pawlaka ze strażaków) do pełnienia funkcji ministerialnej… Kurwa (pardą), słów mi brak. No ale takie mamy standardy.