Dobrze jest pamiętać, jak zachowała się Dorotka wobec Czarnoksiężnika.

Czarnoksiężnik, chcąc rozwiązać swoje własne problemy, zażądał od Dorotki i jej przyjaciół, unicestwienia Złej Czarownicy z Zachodu. Obiecywał spełnienie ich pragnień kiedy tylko zła wiedźma zniknie, wystawiając grupę na niebezpieczeństwa. Kłamał, od początku do końca, jak na wrednego i wystraszonego małego człowieczka przystało.

Mimo, że Drwala i Stracha trzeba było “reaninować” a sama Dorotka nie czuła się zbyt tęgo, bo przecież spowodowała czyjąś śmierć, to jednak – po powrocie do Szmaragdowego Grodu i zdemaskowaniu Czarnoksiężnika przez Toto – nie zatraciła się w nienawiści do niego.

Nie pozwoliła zapanować nad sobą temu najbardziej wstrętnemu z uczuć. Uwolniła się od nienawiści. Nie pielęgnowała jej w sobie. Nie traciła na nią własnej energii!
Gdyby poddała się nienawiści, być może dalej tkwiłaby w Oz.
To trudne wyzwanie. Ale im trudniej jest to zrobić, tym bardziej jest to konieczne by wrócić do Kansas…