powiedziałem glosem zdecydowanym, skupiając na sobie uwagę rozbawionej sali – ale jak kończy.
Wierzycie w tę starą i często powtarzaną prawdę? – zapytalem.
Doprawdy? – Jest tak, jak się opowiada?

I dalej było z górki. Dzięki Tobie.
Opowiedziałem im bowiem Twój świetny tekst.
Ten o pewnym londyńskim barze.
I o pewnym barmanie czyszczącym na prośbę szefa mosiężną popielnicę.
I o polożonej śnieżnobiałej kopercie z nadrukiem – Stanislas Maczek
I o wspomnieniu Staśka Sosabowskiego.

I na koniec powiedzialem: i tak kochani poznaje się prawdziwych mężczyzn.
Gdy gra dopiero się zaczęła, a do końca jeszcze daleko.
i wcale nie wiadomo kto i jak skończy.

Na sali było cicho jak makiem zasiał.
Szpakowaty pianista polożył delikatnie rękę na klawiaturze..

Dzięki Yasso.