Tekst pochodzi dokładnie sprzed roku, ukazał się w S24 wtedy, miałem go nie wrzucać, no bo po co me stare teksty wrzucać, jak se można w odmętach netu po prawej zalinkowanych znaleźć?. Ale tekst Mada i dyskusja tamże mnie zainspirowała więc mój głos wrzucam.

1 Listopada jest.

Zawsze, nie wiedzieć czemu, lubiłem cmentarze. Różne: katolickie, żydowskie, zwykłe, zabytkowe. Jest w nich coś, co mnie fascynuje. Jest smutek, jest melancholia, jest samotność, ale wszystko to są dobre uczucia. Cmentarz wbrew pozorom to miejsce, gdzie można się poczuć bezpiecznym, gdzie można pomyśleć.

Magię cmentarzy szczególnie można poczuć (dosłownie) 1 i 2 listopada. Zawsze uwielbiałem wieczorami patrzeć na migotanie światełek, jak w dzieciństwie wracałem z rodzinką we Wszystkich Świętych do domu (wcześniej odwiedziwszy groby). Cmentarze pierwszego listopada żyją, zapach zniczy, światło, zawsze miałem wrażenie, że wtedy są one wyjątkowe żywe, że coś się tam dzieje.

Cmentarze to polskość, 1 Listopada to dzień, który nieodparcie kojarzy mi się z polskością, chyba tylko Wigilia jeszcze jest tak przepojona polskością.

Cmentarze nie są właściwie smutne. Są piękne.

Cmentarz w Rzeszowie, w centrum miasta, nagle przekraczamy jakoś niewidzialną granicę i z ul. Targowej, gdzie sklepy, gdzie niedaleko knajpy, gdzie samochody, wchodzimy na teren zabytkowego cmentarza. Piękna, mocna zieleń latem, feeria barw jesienią, groby, na których wzory różne, groby, które mówią o historii miasta.

Cmentarz choleryków kiedyś, którego szukaliśmy z tatą i bratem niedaleko Iwonicza, przez cały dzień, a okazał się ów cmentarz kilkoma krzyżami na krzyż. Plus informacja.

Cmentarz żydowski u mnie w mieście, cmentarz inny, odległy, daleki, zamknięty, trochę egzotyczny i egzotyczni goście czasem przybywający.

Cmentarz żydowski w Lublinie, poznanie ornamentyki żydowskiej, widok chasyda modlącego się, wściekłość i nienawiść, gdy widać na grobach było ,,Jude raus” i inne twory chorych umysłów róznych kretynów.

Cmentarze znane, gdzie leżą ważne osoby, ten w Zakopanem (groby Makuszyńskiego czy Tetmajera), we Lwowie Łyczakowski, ogromny, chodziłem po nim, jak było gdzieś może 30 stopni Celcjusza,upał straszny, męczące, ale groby piękne.

Cmentarz Orląt Lwowskich, gdzie irracjonalnie interesowało mnie tylko ile lat mieli obrońcy Lwowa gdy zginęli i czy ja w ogóle wyobrażałbym sobie, że mogę umrzeć w takim wieku?

No i cmentarze te blisko, te ważne z powodów rodzinnych, na których będę jutro. (już dzisiaj na jednym byłem-1.11.2008, g.16.35)

P.S. Nie umiem zakończyć tekstu, pisał się dobrze, zakończenie też się napisało, ale z powodu, że chyba było lekko osobiste, je wykasowałem. Nieważne. Miało być o cmentarzach, a nie o tym, co ja myślę o śmierci, a w tę stronę to zaczęło skręcać.

Więc tyle.