tym bardziej, że moi rodzice przez długie lata pracowali w Warszawie.

Dostawali pracownicze bilety do kina (na przykład taki Potop w Kongresowej sali to było coś, nie da się zaprzeczyć).

Co prawda wędliniarskie zakupy, to póki żył dziadek, to raczej się załatwiało od chłopa, ale coś w tym było egzotycznego. Mleko w foli na przykład, bo w S. ciągle było z bańki do bańki nalewane.

W S. ciągle mieszka moja mama. Rodzinę spotykam na cmentarzu. Oni patrzą na mnie trochę jak Pan. Jakiś taki dziwny. Warszawiak.

Taki nie zna życia.

Może i tak.

Pozdrowienia