Po pierwsze to prosze szybko wyzdrowieć, bo to niepolityczne, by tak chorą leżeć w łóżku. Zdrowa – to co innego.

Po drugie – za długo żyję na świecie, za dużo widziałem i słyszałem, by wierzyć, że istnieje coś takiego jak “autorytet”. Przynajmniej przy założeniu, że człowiek jest istotą patrzącą i myślącą.

To, co wyprawia w swoim tekście Żakowski, jest po prostu poniżające. Zakłada on ni mniej ni więcej, że gatunek nazwany przez prof. Tischnera czyli “homo sovieticus” nadal istnieje i bez “autoryteta” ani rusz, bo się biedaczek zagubi w tej strasznej rzeczywistości.

I teraz są dwie możliwości (przynajmnie ja na razie stosuję takie dzielenie): są więc tacy, co w swym zagubieniu potrzebują pasterzy (i chyba poniekąd Żakowski do takiego miana sam chce pretendować, a co najmniej promuje grupę “autorytetów”), a są i tacy, którzy opierają się na swym zmysłach oraz potrafią wyciągać wnioski z tego, co się dzieje wokół. Ci drudzy zużywają trochę więcej energii na poznanie świata wokół, ci pierwsi mniej. Pomijam kwestię wiary.

Konsekwencje poszukiwania i odrzucania autorytetów (choć Żakowski nie pisze tego wprost) będą w sumie smutne. Ale one są zawsze smutne, jako że już dość dawno ktoś powiedział, z kogo składa się społeczeństwo.

Fragmenty tekstu Żakowskiego dotyczące strat oszczędności pominę milczeniem, bo to bezczelność, bo facet sugeruje.

Pozdrawiam i raz jeszcze życzę zdrowia