Ja jak zawsze spóźniony, ale…

Powiało mrozem. Strachem, niepewnością, dumą, oczekiwaniem, beznadziejnością, wściekłością, miłością. Przewiózł nas Pan karuzelą uczuć. Czapka z głowy…

W sumie – takie prywatnienie wspomnień, o którym Pan wspomina, powduje iż tak prawdziwe opowieści gina, a zostają tylko wycukrzone kombatanckie opowiastki tych, co to gęby lubią sobie wycierać bohaterstwem.

Ech…

Potrzeba kontaktu silniejsza niż upokorzenie. Niepewność o los najbliższych silniejsza niż strach. Wściekłość na zapleksiglowanych skurwysynów silniejsza niż ból. Panie Yayco – w przeciwieństwie do Maxa, to ja tak do końca nie jestem pewien, że “wszyscy tak mają”.

Pozdrawiam Pana chaotycznie z koktajlem emocji w głowie.