Dziękuję.

Takie świadectwa są bezcenne, są najważniejsze.

Pozdr

pamięć jest tym co zostaje. Zmienia się, zniekształca.

Ale zostaje to co najważniejsze.

Pozdrawiam

dzięki za te słowa.

Pozdrawiam, zatrzymując je w pamięci

Oby pozostały na zawsze…

Pozdr

Wstrząsające.

Bardzo osobiste.

Przerażające choć piękne.

Podobało mi się.

Oczywiście nie to czego Pan doświadczył, ale to jak Pan swoje przeżywanie opisał.

To nie Pan mnie przeraził. Dobrze Pan wie.

Dziękuję za ten tekst.

Ależ to jest przepiękna opowieść. Mówię to szczerze i z głębi. Przepiękna, o tęsknocie, niebezpieczeństwie, ryzyku, oczekiwaniu.

I też o czasie zimnym i przeraźliwym.

Zło to nie jest tylko brak dobra. Zło to jest zło.

Pozdrawiam Pana zadumana.

Pani Gretchen.

Ryzyka w tym nie było nic a nic.

O ryzyku nie chcę pisać. Ryzyka może było trochę, ale później. Dużo później. Nie będę o tym pisał.

To tekst o emocjach i uczuciach. Dość elementarnych.

A co do zła, to mam czasem wrażenie, że to drugie imię głupoty.

Pozdrawiam pośpiesznie, bo z pracy

Niech Panu będzie, że ja przesadzam.

Zło bywa drugim imieniem głupoty, ale bywa też samo w sobie. Do takiego wniosku doszłam analizując pokrętną historię zacytowaną nie tak dawno przez Poldka, a tu mi była bardzo użyteczna.

Pozdrawiam Pana jeszcze nigdzie się nie spiesząc. Jeszcze.

No, to widzę że idzie ku lepszemu jak Pan ma pośpiech jako wstrętny.

Zawsze może Pan w czasie tych zebrań oddalić się myślami, chyba żeby czegoś od Pana akurat chcieli… Wtedy trudniej.

Proszę się nie spieszyć a przyjąć pozdrowienia.

Może jednak spróbuje Pan to jakoś opisać?
Dla siebie, dla nas…

Warto…

Pozdr

Chyba każdy potrafi…
Przeca nie idzie o to, żeby jakiegoś Pulicera od razu skrobnąć!

A już mi Pan stra… smaku narobił.

Pozdrawiam życząc wytrwałości w przebijaniu się

nawiązując do odpowiedzi u mnie, szyfrem dodam:

最大的是愛

To z naszego ulubionego św. Pawła, oczywiście.

Dziękuję.

Ja jak zawsze spóźniony, ale…

Powiało mrozem. Strachem, niepewnością, dumą, oczekiwaniem, beznadziejnością, wściekłością, miłością. Przewiózł nas Pan karuzelą uczuć. Czapka z głowy…

W sumie – takie prywatnienie wspomnień, o którym Pan wspomina, powduje iż tak prawdziwe opowieści gina, a zostają tylko wycukrzone kombatanckie opowiastki tych, co to gęby lubią sobie wycierać bohaterstwem.

Ech…

Potrzeba kontaktu silniejsza niż upokorzenie. Niepewność o los najbliższych silniejsza niż strach. Wściekłość na zapleksiglowanych skurwysynów silniejsza niż ból. Panie Yayco – w przeciwieństwie do Maxa, to ja tak do końca nie jestem pewien, że “wszyscy tak mają”.

Pozdrawiam Pana chaotycznie z koktajlem emocji w głowie.

Faktycznie – pamięć to dziwna rzecz. Właśnie przez to, że taką historię z rybami (w kontekscie tego kiedy sie wydarzyła, bo samej historii jeszcze nie znam) pamięta Pan jako śmieszną.
Z drugiej strony – czy śmiech (czasem z rzeczy absolutnie obrazoburczych) nie stanowi dla nas ostatniej tarczy przed szaleństwem lub krańcową depresją?
Smiech jest też najskuteczniejsza bronią przed strachem. Przed kimś i przed czymś.
A co do samych opisanych przez Pana “pierwszych dni”, to mam wrażenie że wypaliły się Panu w matrycy “na zawsze” i proces “cukrzenia” nie zachodzi. Ale – może to tylko wrażenie.

Dobrze, by Pan tą chwilę jednak znalazł...

Pozdrawiam, po raz kolejny czytając sobie Pański tekst…

Jak McGywer chciał sobie wystrugać kijek do kiełbasy, to mu wyszedł helikopter. No jakbym Pańska lekkośc pisania posiadał (jakos to sobie musze tłumaczyć, do poprawiania humoru) to bym częściej takie krotkie teksty sobie pisał i potem się dziwił, że na 6 ekranów w czcionce 8 wyszło… ;-)

Pozdrawiam udając sie na obiad.

Jak na Pana – owszem, dość krótki. Ale chyba się obydwaj zgodzimy, że tak emocjonalny i działający na wyobraźnię tekst nie mógłby być dłuższy – nie tylko by stracił siłę przekazu, ale zwyczajnie zmęczył czytających.

No gdybym miał Pana umieścić gdzieś w helladzie, to bardziej w obozie atenskim niz lakońskim… No ale skoro Pan ćwiczy… Oby tylko lakońskie zwyczaje nie dotknęły tekstu o rybie…

Pozdrawiam zaniepokojony.

się przeczyta, się oceni. ;-)

również pozdrawiam.

To już jest wprawdzie całkowite zboczenie z trasy wytyczonej postem – ale tak na moją głowę, to Pan jest gorącym oredownikiem tego, że wszystko podlega ocenie – a już w szczególności, sama ocena.

Nie odniosłem wrażenia, by się Pan ocen obawiał. Tu, na TXT, czy też w ogóle. Choć to “ w ogole” to troche na wyrost piszę, bo kto tam Pana wie, poza samym Panem?

Te różgi – to chyba nie są dla Pańskiej latorośli, bo jak na razie to zawsze się Pan o Słodkiej Szestnastce wyrażał jedynie w superlatywach. Ma Pan zamiar rózgotać inne dzieci? Hmmm… Takiego to Pana nie znałem…

Pozdrawiam, spoglądając na cichą drukarke z niepokojem…

dzieci (w różnym wieku) bywają niegrzeczne. I czasem należy im się rózga. No.

A pora świąteczna sprzyja wychowywaniu i kształtowaniu charakterów.

Co do ocen, to problem jest nie w samych ocenach, ale w sensowności (a choćby – w uzgodnieniu) kryteriów.

Jeśli ktoś ocenia coś wedle swojego, niczym nie popartego widzi mi się, to takie oceny są nic nie warte, chyba, że oceniający zastrzega się, iż są one subiektywne.

Pozdrawiam, wydrukowawszy

Nie wiem dokładnie czemu, ale przewiduję jakąś socjologiczną (choć może także i inną, z racji Pańskiej multidyscyplinarności) rzeź niewiniątek, płacz i zgrzytanie młodych zębów. Ech…

Niepokoję się tym zapowiadanym uproszczeniem stylistycznym. Bo ja lubię kino włoskie. Charakteryzuje się ono tym, że po czterech godzinach oglądania człowiek dziwi się, że “JUŻ” się skończyło. Podobnie czyta się Pana teksty… Zasadniczo więc – jestem przeciwny i zgłaszam protest. A co. Skuteczność nie jest w końcu jedynym kryterium protestu. Może Max sie przyłączy? Max, dawaj ten no, transparent. i Megafon.

Pozdrawiam związkowo.

mrozu u mnie nie ma, termometr miejski pokazał 1 coma 6 na plusie,

także pokrzyczeć, powzywać, poalpelować jak najbardziej,

choćby i na puszczy się skończyło,

tylko że czasu (i to nie swojego) nie da się rozciągnąć, a to pewnie największy uparciuch w tym gronie

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

to słuchałem niby uczonej panie profesor z PAN czy jakiś tak (może z Instytutu Higieny?) że to w sumie chyba nieprawda, bo ona trzyma szczepy grypy w minus 80 stopniach i sobie żyja…

ale tak to jest jak jednym uchem słucham a drugim jadę :)

kto wie jak to jest?

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

No właśnie nie zamierzam sie wydzierać, tylko posłużyć się eletronicznym wspomagaczem – znaczy megafonem. Ten on megafon nawet szept zmieni w dźwięk jechychoński. Choć z drugiej strony, warte rozważenia jest darcie się na mrozie, bowiem nabywa się z niego chrypki działającej na kobiałki. Podobno. A że w każdym “podobno” czastka prawdy się kryje, to i szanse trzeba zwiększać. Choćby nadal pozostawały szansami na nic. o.

Się z multi nie naśmiewam i pamiętam zwyczajnie, że sam Pan wspominał iż zdarzyło mu sie brać studencka w różnych miejscach i różnych rzeczy uczyć. Więć i to zgrzytanie zębami szykuje się dla wielu… Pewnie…

A co do pisania – dobrze, że pomimo nawału zajęć znajduje Pan czas. Może trzeba zrobić tak – Pan napisze tekst bez przymotnikow, Max doda dowolne, losowe przymiotniki, a ja parę przysłówków i trzykropków?
Może wyjść z tego modny ostatnio performance… No ale to jak znajdzie Pan kiedyś czas.

to ciekawy pomysł.

Muszę się zastanowić nad tym.

Pozdrawiam

Jakiegoś Dilberta czytałem ostatnio i tam stało że nasze okrzyki to dla naszych szefów jakby malutka muszka leciała

no nic, tak mi się skojarzyło

pozdrawiam:)

_{prezes,traktor,redaktor}