ja nie zamykam rozmowy. Ja zamykam cykl.

Chyba po raz pierwszy udało mi się zakończyć cykl, który powstawał przez jakiś czas (choć krótki). Może dlatego, że czułem się zobligowany do tego? Nie wiem.

Wcześniej omijałem barierę zniechęcenia (którą odkryłem już dawno) publikując kilka tekstów jednocześnie. Potem tylko dziwiłem się, jak dziwnie się rozkładają komentarze. Zawsze inaczej niż mi się zdawało.

Chyba ma Pan rację, że to bardzo prywatny tekst.

Kiedy byłem młody (ale taki naprawdę młody, jak Dziecko mniej więcej) to przeziębienie skutkowało u mnie pisaniem wierszy (bardzo niedobrych nota bene). Teraz, kiedy przeziębienie jest moim stałym, wrednym towarzyszem życiowym, jego nasilenie powoduje bardziej prywatne podejście do świata.

Może być tak, że wtedy piszę dla siebie.

A dla innych – wycinam. Cenzuruję. Nie jestem aż tak wielkim znowu ekshibicjonistą.

Z dzisiejszej perspektywy, nie lubię wczorajszego tekstu. To inny aspekt tego samego.

Pozdrowienia serdeczne

ta moja to była taka zabawna Mazda 121. Nie lubiłem jej, ale summa summarum niesprawiedliwie.

Co do tekstów nadziemnych, to zapewne, choć nie wiadomo co, kiedy i dlaczego. Ten tekst miałem napisać dopiero jutro, ale napisałem dziś.

Ma Pan rację, to było raczej quasi ukrycie. Raczej eksperyment formalny, kolejny. Uważam, że udany, choć odczucia tego nie chcę uzasadniać.

A z weną, tą suką to jest tak, że jej Pan nie upilnuje. Jak będzie chciała to przyjdzie i nie będzie miał Pan nic do gadania.

Pozdrawiam

PS Nie wiem czemu, przyszła mi na myśl piosenka jednego z moich ulubionych buraczych zespołów.

tylko coraz mniej jest prawdziwie japońskich samochodów.

Ale fakt, ja jeżdżę japońskim, zrobionym w Japonii.

To już trzeci tej samej marki.

Lubię go, z niejaką wzajemnością, mam wrażenie

Pozdrawiam rozglądaąc się za kagankiem co mam jego nieść już niedługo

proszę omijać torowiska!

Pozdrowienia

PS. Czego mi Pani gratuluje, bo nie załapałem?

i witam resztę cemntarnych ludzi.

Z przerażeniem dostrzegłem, że sporo mnie ominęło. Przeczytałem tekst tutaj i zaraz polecę do drugiego.

Gorąco przepraszam za to, że nie pisałem. Zmęczenie dało się we znaki i pewna…depresja się dała też. Wiem, wytłumazenie glupie. Takie w stylu, że “wilcy mnie w lesie napadli a ja nie mogłem uciec na drzewo bo w okolicy żadnego drzewa nie było”.

Ale wróciłem w pełni wątłych sił.

Szcześliwie uczestniczyłem w życiu tylko w trzech wypadkach na drodze. Dwukrotnie na rowerze. Raz w pojeździe prowadzonym przez kogoś innego, poza granicami kraju. Kiedy tak stoisz w deszczu, po dachowaniu, czujesz poobijane ręce (nie wiem czemu, ale poza sińcami na rękach nie stało mi się nic) i jesteś jedynym mówiącym w miejscowym języku, czujesz że chyba Bóg się pomylił.

Wciąż mam cmentarną historię do opowiedzenia. Taką pasującą tu jak nic innego. Bo przedmaturalną (historię i j. poski pisałem lewą ręką, bo prawa wciąż bolała). I taką prawdziwą. Z większą iością krwi, mającą długotrwałe efekty, bolesną, osobistą, nienawistną. No wash&go po prostu.

I bardzo się ją opowiedzieć boję.

Nie wiem więc, czy należy ja tu wtłaczać, bo Pan yayco zdecydował się cykl zamknąć. A ja nie chcę się sprzeciwiać dysponentowi cmentarza. Było y to w mojej ocenie niegrzeczne.

Choć, Panie Yayco, całkiem poważnie, myślę, że żaden limes nie jest tu potrzebny. To dobre miejsce. Dobrzy ludzie. Dobry czas. W końcu skoro kryzys, to i kryzysowe wspomnienia mają swoje miejsce. A Ci co pisać mają, będą wciąż :)

I będę wciąż zachęcał Panie Yayco, do rozwijania tematu.

Jak żonie przeczytam o wypadkach z pewnością dorzuci swoje. Kasia właśnie powiedziała, że pozdrawia.

No i cieszę się, że coś rozsądnego wynikło dla Pana z cmentarzowania.

Proszę więc wziąć pod rozwagę, że coś może przynieść.

I pozdrawiamy :)

no to Pana ucieszymy. Kasia siedzie przy swoim komputerze i opisuje jak powiedziała pierwsze “near death experience” jakie pamięta. A ja mam na swoim laptopie otworzoną notatniczkę i stukam powoli swoją historię. A mieliśmy obejrzeć “Dogmę” Smitha dzisiaj… :)

Więc przynajmiej jedna historia dziś tu trafi do komentarzy. Albo moja, albo Kasi. Ale ona jma sprawniejsze ode mnie pióro, szybciej czyta i szybciej pisze, więc sądzę, że jej kontrybucja tutaj rodzi nadzieję...

No i cieszę się, że wątki pozostaną otwarte. A historia samochodowa… Cóż jest bardzo ostra. I piekielnie dobrze, że skończyła się tak jak się skończyła. A decyzja o jeżdżeniu japończykami jest godna pochwały.

No, wracamy do skroabania.

Kasia napisała, przesyła pozdrowienia Pany Yayco, a ja wklejam.

—-

Działo się to w latach dziewięćdziesiątych, kiedy Kasia wyglądem przypominała cherubinka z blond barankiem na głowie. Nie pamiętam, w jakim wieku mogłam być, bo niby uczęszczałam do klasy zero, ale już któryś rok z rzędu. Nie, żebym była jak Lasse z ‘Dzieci z Bullerbyn’, po prostu mamusia zabierała mnie ze sobą do pracy. Jedynym naprowadzalnikiem jest to, że miałam na świecie już jedną siostrę, a ona dreptała na nóżkach i mówiła. Czyli musiałam mieć lat więcej niż cztery.
Były wakacje. Jako dziewczątko mieszkające na wsi miałam cały świat do zabawy, od rana do wieczora wałęsałam się samopas, pojawiając w domu tylko na posiłki i wieczorynkę. Bo było bezpiecznie. Bo jakoś nikt wtedy dzieci nie uprowadzał, a z resztą takiego półdiablęcia jakim byłam nikt by nie ruszył, a na pewno nie zabrał ze sobą.
Coś mi majaczy, że w telewizji leciała wtedy japońska kreskówka o przygodach Hucka Finna i to chyba poddało mi pomysł o wspinaniu się na drzewa. Drzew było dużo, ale jak na złość nie miały nisko gałęzi. Poza jednym. Jabłonką, która już tej gałęzi nie ma, bo po zdarzeniu Tato z Dziadkiem ją usunęli.
Siostrzyczka stała pod drzewem, a ja zaczęłam na nie włazić. Nieźle mi to szło, ale cały czas było za nisko. Upatrzyłam sobie rozwidlenie w kształcie litery Y i tam postanowiłam się dostać.
W pewnym momencie stopa trafiła nie na konar, a na pustkę. Spadłam. Więcej nie pamiętam.
Z relacji Rodziców znam ciąg dalszy.
Otóż moja kochana siostra udała się jak najspokojniej do domu. Z sypialni zabrała poduszkę większą od niej i zaczęła wlec.
Rodzice siedzieli przy kawie. Zapytali po co wynosi na zewnątrz pościel. A mała na to:
-Bo Kasia leży pod drzewem i się nie rusza i przyniosę jej poduszkę, żeby miała miękko.
Później była karetka, szpital i ponoć złamany kręgosłup. Chyba cała rodzina zaczęła ponownie oddychać, gdy okazało się, że to była rysa na kliszy.
—-

no niezle (wpadam troszkę spóźniony acz niezziajany )

najpierw o bliskiej tragedii,

determinuje to przyszłośc prawda?

w pewnien sposób,

miałem tak (chyba tak jak Pan) jak jechaliśmy z żona przed ślubem naszym kochanym japończykiem i jak wyprzedzaliśmy tira ten zaczął przyspieszać,

znaczy dwa tiry zaczęły bo nas nie widziały, a może widziały,

a zaczęły przyspieszac w momencie jak zaczął się zbliżac z naprzeciwka samochód

włos, dosłownie i 4 na prawie 7 tysiacach obrotów…

i włos siwy, pewnie pierwszy

a teraz wesoło będzie:)

Pan Yayco w mazdeczce wyglądał na pewno zabawnie :)))

p.s moja znajoma uwielbia mazdę 121 i zwie go żabką, podobnie jak micrę...

pozdrawiam
_{prezes,traktor,redaktor}

Problem z tą historią jest taki, że przestrzeń jej trzeba opisać bardzo dokładnie. Tak dokładnie, że zdradzi ona wiele szczegółów o mnie i o miom otoczeniu. Ktoś kto mnie zna choć trochę z pewnością jak ją przeczyta, rozszyfruje moja tożsamość i wyśle za mną asasynów.

Polecimy więc trochę ogólnikami. Po pierwsze było to nieługo przed maturą. Konkretnie, jakieś trzy tygodnie przed studniówką. Po druge ze wszech miar mogło to wyglądać jak podjęta pod wpłwem impulsu próba samobójcza. Ale to nie była zadna próba poczynienia sobie krzywdy. Jeśli już to zwykła głupota.

Miejsce – ulica Basztowa w Krakowie. Stara kamienica.

Czas – kasztany kwitną przedwcześnie.

Bohaterów masa i musze używać skrótów, bądź pseudonimów. Ale powiedzmy, że wszyscy to koledzy z liceum, za wyjątkiem rodzin. No i ja. Długie włosy, które u innych zamieniły by się w romantyczny zaczes od którego omdlewają dziewczęta, u mnie formowały coś między fryzurą Mela Gisona z pierwszej części “Zabójczej broni” a chaosem nagłownym MacGyvera. Ot, po prostu mam naturalne afro, włosy mi sie bowiem zawsze kręciły jak opętane duchem czarnoskórego muzyka reggae. Swoja drogą nie lubię tego muzycznego podgatunku.

Pierwsza odsłona dramatu to ja, kolega L. oraz inny kolega zwany Bestią. Po lekcjach w liecum pomaszerowaliśmy ulicą Długą i Plantami aż do Basztowej, by pożegnać kolegę A., oraz jego rodzinę. Bo wyjeżdżali do ciepłych krajów w związku z pracą rodziców.

Poszliśmy, pożegnaliśmy się, mama A. nas wycałowała i wyszliśmy z mieszkania. Ja jestem z tych co zawsze przodem, szczególnie pod gradem kul, czy słów obelżywych, więc i schodziłem pierwszy. Bestia i L. zostali z tyłu. Schodziłem klatką schodową starej kamienicy i coś mi strzeliło do głowy, by oprzeć się o balustradę i spojrzeć w dół, poprawiając przy okazji plecak.

Tu mała przerwa. Wtedy nie wiedziałem, ale teraz wiem dobrze, że jedno piętro w starym budownictwie krakowskim, to odległość liczona w metrach okrągłych. Znaczy osiem metrów to wcale nie jest nadmierna estymacja.

Poznałem każdy metr miedzy jednym a drugim piętrem.

Teraz opowieść będzie miała charakter rwany. Odrobinę. Otóż powiedziałem “cholera”. A endorfiny zalały mnie tak, że nie byłem w stanie niczym ruszyć. Ale ruszałem się cały w rytmie metronomowo-wahadłowym, zaczepiony plecakiem o secesyjnego zawijasa z metalu, będącego częścią barierki. Żeby było śmieszniej, do góry nogami. A potek plecak pękł. I zobaczyłem przewijającą się przed oczami ścianę.

L. widział to z góry. Przeleciałem te metry głową w dół skierowany. Uderzyłem w przedostatni, kamienny stopień. I Bestia pobiegł na dół, do mnie, a L. do góry, by rodzinę A powiadomić, że po karetkę, lub trupiarkę trza dzwonić.

Bestia zbiegł na dół i opowiadał mi potem, że wstawałem bardzo długo. Nie wiem. Mnie się wydawało krótko. Że tak jakbym upadł i się zerwał. Tymczasem leżałem bez przytomości jakieś dziesięć minut, w powoli rosnącej kałuży krwi, która leciała z uszu, nosa i ust (straciłem dwa zęby i pogryzłem się w język podczas lotu). Leżałem i nie reagowałem, a Bestia w głowie układał mowę pożegnalną na mój pogrzeb. Myślę, że mogło to być coś w stylu: “Nie był mądry, nie wyglądał dobrze, mentalnie był jak pijany pięciolatek we mgle, ale nikomu chyba nie szkodził przesadnie, choć był ponad normę natrętny”.

I tu właściwie wiem tyle, że nic nie widziałem. Jakieś barwy i tyle. I nic, ale to kompletnie nic nie słyszałem. Za to pojawila mi się w głowie ta myśl, którą pamiętam aż za dobrze. “To koniec Piotr. Masz życie z głowy.”

Bestia mówił więc, że wstawałem jak w zwolnionym tempie. Jak kiepska animacja poklatkowa. Choć nie wiem na ile to byłem ja a na ile jego zaburzona nerwami percepcja rzeczywistości każe mu tak utrzymywać. A on nie wiedział za co mnie chwycić, by nie pogorszyć stanu. Ot, nie wiadomo było co mam złamane.

Potem przyjechała karetka. Sprowadzono mnie dwa piętra w dół i jeden z sanitariuszy zapytał mnie o mój numer PESEL. Co nadziwniejsze, podałem mu go, choć nie pamiętałem.

Dramat w części drugiej odbył się w szpitalu i powoli zamieniał się w komedię. Jako, że wniesiono mnie na noszach, ojciec mój uznał, że właściwie jestem nieżywy. Przyjechał do szpitala Kolejowego łamiąc wszystkie drogowe przepisy i był na miejscu przed karetką, jak tylko rodzina A. telefonicznie przekazała mu gdzie mnie wiozą. Po prawdzie nie wiem jak mnie rozpoznał, bo zamiast twarzy miałem napuchniętą, krwawą i nieruchawą mimicznie maskę. Ubrany byłem jak każdy szanujący się nastolatek w czarny golf. Pielęgniarki poprosiły ojca o pomoc w rozebraniu mnie do prześwietlenia, a potem wspólnie usiłowali zdjąć ze mnie ten golf, którego rękaw opinał opuchniętą rękę jak opaska uciskowa nałożona przez wielbiciela sadomasochizmu, który już nie ma nic do stracenia. Tu również relacja obca a nie moja. Według ojca, skląłem niewyraźnie wszystkich i kazałem pielęgniarce przynieść nożyczki. Zabrałem jej narzędzie gdy tylko się z nim pojawiła, rozciąłem całą górną część wierzchniego okrycia na sobie i znów straciłem przytomność. Prześwietlono mnie, zrobiono mi też wszystkie możliwe tomografie i tak dalej. Wciąż mam zdjęcie, które mogę prezentować w charakterze dowodu, że kiedyś, przed maturą miałem mózg.

I potem wywieźli mnie na składanie. Anestezjolog dał mi zastrzyk, powiedzieli, że zaczynają mnie składać. Chciałem im powiedzieć, że jeszcze nie śpię, ale twarz miałem zdrętwiałą, a potem zobaczyłem ojca i zapytałem, kiedy mnie poskładają. Rękę miałem już w gipsie. Pięć złamanych kości i wstrząs mózgu. Ojciec pomagał pchać moje łóżko. Było po wszystkim.

W ciagu kolejnych dni odwiedzali mnie różni ludzie. tego samego wieczoru Gorzki, który powiedział bardzo nerwowym głosem, że gdybym mu umarł, to by mi przychodził świeczki na grobie gasić, bo by nigdy nie wybaczył. I Dawidka. I Inni. W ogóle, okazało się, że chyba kilka osób mnie zna i nawet lubi.

I przez wiele lat potem, gdy pojawiała się najczarniejsza z czarnych depresji, myślałem tyko o tym, co powiedział mi lekarz i policjanci, co mnie odwiedzili. Że tego wypadku nie powinienem był przeżyć. Że właściwie powinien był mi strzelić kręgosłup, lub czaszka pęknąć. Cokolwiek. Pięć złamanych kości ręki i wstrząs mało używanego mózgu, to żadna, ale to żadna cena. I długo byłem przekonany, że tam, na tych schodach umarłem.

A teraz myślę, że Bóg w roztargnieniu chwycił, poczym pacnął się w czoło, wymamrotał do siebie “Cholera, nie z tej półki” i odłożył mnie na miejsce.

Trochę dziwnie się czuję po opisaniu tego. Trochę bardzo dziwnie.

Mam nadzieję, że lektura nie była nawet w połowie tak bolesna, jak samo zdarzenie.

tak troszkę od konca, to ta Mazda była dość obszerna w sobie. To był ten ostatni model przed fuzją z Fordem po której 121 niczym nie różniła się od fiesty Znaczy we wnętrzu. Jej zabawny kształt brał się z małej komory silnikowej (ale ile miejsca trzeba na 75 koni) i małego bagażnika.

Najgorsze było to, że moje Panie domowe nazwały toto, mnie na urągowisko, kaczuchą, co doprowadzało mnie do szału.

Później takie nazywanie samochodów było zakazane i dopiero mój obecny pojazd nazywa się Masa. Ale nie dlatego, że ciemny, bo on jest całkiem clever. Masa to takie imię japońskie i Dziecko miało skojarzenie literackie.

Tiry natomiast to groza jest i skaranie.

Moje drobne przygody z wyjazdów do mazowieckiego miasta obejmują taką historię, w której występuje kolumna tirów. Wyprzedzanie kolumny tirów, to była robota na parę minut. Kiedy wyprzedziłem pierwszego i jechałem za kolejnym, ten nagle spadł jednym kołem na pobocze i postawił coś na kształt zasłony dymnej. Przeraziłem się nie na żarty. Z przodu nic nie widziałem, a hamować nie mogłem, bo z tyłu miałem następnego tira.

Jak ja wtedy bluzgałem strasznie!

Pozdrawiam całkiem odwrotnie, bo łagodnymi słowy

składany był czy normalny?

bo znam obie wersje,

co do silnika to dosyć niezawodny jest z tego co słyszę,

a kaczucha też fajnie

męskoosobowo

pozdrawiam szowinistycznie

_{prezes,traktor,redaktor}

całkiem nie wiem co napisać.

Straszna, ale pięknie opowiedziana historia.

Dziwnie się czułem, kiedy w samym środku mnie Pan rozśmieszył domniemaną mową pogrzebową.

Kurde, dla samych tych dwóch historii: Pani Kasi i Pana, warto było tych kilka historyjek w archiwum napisać.

Dziękuje.

Przyszło mi do głowy, że mam jeszcze jedną historię do archiwum, ale nie w tym cyklu, tylko na zasadzie cośmy z kumpami robili, i dlaczego nas milicja nie złapała.

Strasznie to niewychowawcza historia i trochę się Dziecka wstydzę.

Może kiedyś to napiszę. Wtedy ktoś kto to przeczyta, będzie wszystko wiedział i asasyni dostaną nowe zlecenie.

Więc się jeszcze zastanowię.

Pozdrawiam Państwa gorąco!

znany jako człowiek kompromisu (mam wrażenie,że kilku osobom przepaliły się synapsy) i jako taki poproszę o adres tego bloga. Może być na priv. Nie stanowi. No.

Co do reakcji Pani Taty, to go rozumiem, choć z drugiej strony ja bym chyba jednak klęknął i się pomodlił. Albo może oba, kto wie.

Pozdrowienia natarczywe

jakieś wątpliwości, gdy pisalem o literaturze (niech będzie, że interaktywnej). Jeszcze chwila, a Grabiński zacznie nam się klaniać, jako że pora i nastrój odpowiedni. A jak zaczną się opowieści kolejowo-cmentarne, to już będziemy calkiem w domu. A że się zaczną, to nie wątpię. Choć nie wiem, czy w tym tomie.

Uklony

a w tym temacie (kolejowym) to mam sporo do powiedzenia:)

_{prezes,traktor,redaktor}

po próbie porozkładania tematu i wypowiedzi na czynniki funkcjonalne wyszło mi coś w stylu mózgu na nóżkach ;) Nie złośliwie, ale zabawy mamy co niemiara.

Dobranoc.

Panie Yayco,

namiary na bloga Kasi poszły na priv.

Dziękuję za docenienie wkładu osobistego w opisywanie krwawych wydarzeń.

Dobranoc takoż z pozdrowieniami.

kiedyś już chyba pisałem, że moja żona miała kiedyś kleja ale się z niej śmiałem, więc sobie kupiła samochód. W efekcie zdarza nam się coś co dawniej było nie do pomyślenia – ja siadam za kierownicą jej samochodu, a ona mojego.

Jest nam przykro, ale jakoś sobie z tym radzimy

Szacuneczek

mrożące krew trochę.

Świetnie napisane.

Co mam dodać?

Pozdrawiam

Tak troszkę klatkowo pamiętam.

Zdarzenie niezwykle ważne dla mnie. I całkiem ładne. Otrzeć się o śmierć bez konsekwencji, to jest piękne.

Dotknąć jej, ale nie doświadczyć ani jej, ani pośrednich możliwości.

Cudo.

:)

Panie Maxie.

I pouczający

chciałem tylko złośliwie dodać, że Pani tam ma literówkę powyżej.

Nie cudo, a cud, proszę Pani Szanownej.

Z czego się cieszę, jak najbardziej,

pozdrawiając

Cud Pan mówi?

No nie wiem, może i tak. W sumie tak.

I to nie jest literówka proszę Pana Złośliwego.

Pozdrawiam Pana literówkowo

Jakoś wlazłam w tamto pisząc, a potem przeczytałam Twoją historię.

Widzę pewne podobne punkty pomiędzy wierszami.

Śpij(cie) dobrze i szczęśliwie.

mnie się zdarzyło rok później obudzić w środku nocy i dygotać jak osika, bo mi się ten most przyśnił.

Ale wie Pan co?

Te wszystkie historie są jednak, może nieco paradoksalnie, optymistyczne. Przez swoje szczęśliwe zakończenia.

Lubię szczęśliwe zakończenia.

Pozdrawiam

Przedostatni?

_{prezes,traktor,redaktor}

_{prezes,traktor,redaktor}

obawiam się, że ostatni przypadek opiszę opiszą w dziale nekrologów.

Ciekawe kiedy TXT się takiego dorobi, swoją drogą...

Pozdrowienia

U mnie w kościele to chyba wypominki się nazywa,

dział o takiej nazwie to jak najbardziej,

pozdrawiam przedświątecznie

_{prezes,traktor,redaktor}

chyba ta twoja historia najbardziej mrożąca jest.
No i jak opisana.

Pozdrawiam wszystkich historioopowiadaczy.

a ja w te kartki to niewierzący jestem, muszę Panu powiedzieć.

Może być, że rezydua świadomościowe (kartek na alkohol dotyczące) mnie ku drobnej (mam nadzieję) herezji prowadzą

Pozdrawiam, zmykając do kuchni