Wszystkie kończyny, człowiekowi bez urazu na rozumie, opadają kiedy czyta Twoje kolejne elukubracje.

Ty masz chyba (i nie Ty jeden) problem z konfrontacją z informacjami, które nie zgadzają się z wcześniej przez Ciebie przyjętą, jako słuszną, “piękną i dobrą” ontologią. Utworzona przez Ciebie “struktura rzeczywistości” nie dopuszcza innych opinii, poglądów i twierdzeń, niż te z którymi, na jakimś etapie, postanowiłeś się utożsamić. Przyjąć je za “swoje”. Stąd chyba te głupowate, pozbawione podstaw ataki na każdego autora, który ośmiela się mieć inne poglądy, podawać inne rozwiązania niż te, które Ty uznajesz za słuszne, efektywne, dobre.
Ogólnie można to chyba określić jako mało komfortowy stan dysonansu poznawczego, w jaki wprawiają Cię różne wypowiedzi. Broniąc się przed informacjami, które stoją w sprzeczności z Twoją ontologią, wypisujesz kolejne niedorzeczności.
To normalne. Do pewnego stopnia.

W akcie desperacji, co przyznaję otwarcie, zapodam Ci kilka zdań ze wstępu wielce wymownej i raczej aktualnej do dziś publikacji Henri Poincaré [1] z 1908 roku, pt. Wartość nauki. (wytłuszczenia moje, co oczywiste)

“Poszukiwanie prawdy winno być naszym celem; jest to jedyny godny jej cel. [...] Prawda wszelako przeraża nas niekiedy. [...] Wiemy też, jak często prawda bywa okrutna, i samych siebie zapytujemy czy złudzenie raczej nie pocieszy i nie umocni nas bardziej; ono to bowiem wlewa w nas ufność. Jeżeli zniknie kiedyś, czy pozostanie nam jakaś nadzieja, czy nie opuści nas odwaga czynu? Takoż koń do maneżu zaprzężony niechybnie odmówiłby nam posłuszeństwa, gdybyśmy mu przezornie oczu nie zawiązali. [...]”

I takim oto koniem, ograniczonym do “brykania” na określonym obszarze i w określony sposób (bo z klapkami na oczach) się jawisz. Wszystko, co poza “ujeżdżalnię” wychodzi, to wróg Twój i nieprzyjaciel serdeczny. “Poszukiwanie Prawdy” jest Ci obce, bo Ty już znalazłeś “swoją prawdę”, i żeby przedstawiono Ci tu milion dowodów na niesłuszność “Twojej prawdy”, Ty i tak wynajdziesz “milion i jeden wykręt” by nową informację od siebie odrzucić.

Oczywiście nie dotyczy to tylko Ciebie. Na TXT jest przynajmniej trzech innych blogerów, którzy prezentują dokładnie ten sam sposób reagowania na informacje sprzeczne z ich dotychczasową “strukturą rzeczywistości”, choć w nieco innych dziedzinach. Tu o mechanizm chodzi. Mechanizm kognitywnego i osobowościowego “kostnienia”, o którym tak wiele pisał prof. Kępiński.
Czy brak osamotnienia w pełnym ufności życiu złudzeniami jest w takim wypadku pocieszający?
______________
[1] Dlaczego wybrałam Henri Poincaré? Dlatego, że był on z zawodu inżynierem górnictwa. Jednak w annałach nauki zapisał się jako matematyk i fizyk teoretyczny, astronom oraz filozof nauki. [To przytyk do yassowych wycieczek ad personam wobec autora badań wymienionych w tym artykule oraz autora artykułu.]