Jestem ZA, i tylko ZA!

Islamizacja Europy to coś, co trudno mi ogarnąć moją tolerancją. Prawdę pisząc, to przekracza granice mojej tolerancji zupełnie! Wystarczy mi tolerować w obrębie mego kraju różności religijne. Różności bywają dość skrajne, jak dla mnie, ale w porównaniu z ekstremizmami islamskimi to są one niezauważalne niemal. Islam wlewa się do Europy jak powódź.

Mam prawo nie widzieć spokojnych, pacyfistycznie nastawionych muzułmanów (są tacy w ogóle???). Mam prawo widzieć wyłącznie ekstremistów, bo to oni sieją wiatr, bo to oni sieją terror i zieją nienawiścią do nas wszystkich. Wiem, że zarówno ateiści jak i gorąco wierzący katolicy są dla nich psami do zabicia, dlatego piszę “nas wszystkich”. Bajki o religii pokoju mogą sobie włożyć miedzy karty Koranu, który pozwala im wyznaczać cele do odstrzelenia na całym świecie.

Zastopuję nieco, bo się rozgalopowałem…

Pozdrowienia i powodzenia

metodami inwazyjnymi jest w ogóle przeze mnie nie do przyjęcia. Jakiejkolwiek wiary.

Tym bardziej, gdy pewne elementy sfery duchowej zaczynają być agresywnie przenoszone na sferę doczesną. I nie idzie mi tu wcale li tylko o etyke czy moralność. Stroje, zachowania, prawo etc. Przestaję to rozumieć.

Z drugiej strony, wychowany tak jak jestem (przez Rodziców, panujące zasady współżycia społecznego, siebie samego czyli na bazie własnego doświadczenia źyciowego itd.) czyli w naszym rozumieniu europejskim tradycyjnie, zaczynam rozumieć potrzebę obrony tej tradycji.

Funkcjonujący i rozpowszechniony ostatnio efektywnie sposób informowania mnie o zaletach (a przy okazji i wadach) innego systemu jest mi obcy, mówiąc eufeministycznie. I szczerze mówiąc nie widzę specjalnej różnicy między tym, czym się kierowali i co robili bolszewicy i naziści, a tym, co czynią wyznawcy Allaha. Tyle ,że oni mają do dyspozycji ze względów gospodarczych bardzo skuteczną broń, którą – co trzeba przyznać – wykorzystują nader umiejętnie, grając choćby na strunach tolerancji. Która jest zresztą chyba wynalazkiem gnijącej z lekka kultury europejskiej.

Mam przeczucie, że moje pojęcie tolerancji nie odpowiada do końca ich poczuciu tolerancji, o ile ona w ogóle w tamtym systemie funkcjonuje.

A gdyby podjął się próby pewnej generalizacji, to wygląda na to, że coś nie gra (czyli jak mawia Sapkowski: nie jest, kurde, dobrze) w tej orkiestrze -> jak ideologowie (w sensie ogólnym) religii katolickiej sugeruja przykręcenie śroby, to pachnie to prześladowaniami i trupami na końcu. Luzowane są więc w imię tolerancji pewne rygory i dążymy do wolności.

Gdy ofensywę zaczyna ideologia religii obcej kulturze europejskiej, to też zaczyna pachnieć trupami.

By się przed tą ofensywa bronić trzeba podjąć więc radykalniejsze działania. I znowu zaczyna unosić się wiadomy zapach (czy odór raczej).

Ot i dylemat dla zgnuśniałego Europejczyka.

Mimo wszystko dobrego dnia, Panie Joteszu

abwarten und Tee trinken

jakie to smętne czasy nas czekają: czy ktoś byłby w stanie wymyśleć taką historię dzisiaj?

Źyczenia z pokorą przyjmuję rewanżując się podobnymi

abwarten und Tee trinken

stary dylemat – ile przestrzeni wolności dla wrogów wolności?

Czy demokracja może pozwolić wrogom demokracji na udział w walce o władzę wiedząc, że może oznaczać to zniszczenie samej demokracji? Hitler w końcu doszedł do władzy legalnie, w drodze demokratycznych przecież procedur.

Jak sobie radzić z sytuacją, w której głosząc tolerancję, akceptować musimy zachowania skrajnie nietolerancyjne? A jeśli ich jednak nie akceptujemy, to czy czasem, w tym właśnie momencie, nie kwestionujemy idei tolerancji, do której podobno jesteśmy tak bardzo przywiązani?

Niezła zagwozdka, jeśli nawet do rozsupłania to na papierze – zazwyczaj nie do przeskoczenia w praktyce. Jak widać radzimy sobie z nią średnio.

Na drugim biegunie jest przecież rozwiązanie francuskie z dogmatycznie pojętą zasadą laickości państwa, która usuwa z przestrzeni publicznej, jakiekolwiek symbole i wartości religijne, i nie tylko religijne zresztą – państwo ma być absolutnie neutralne światopoglądowo, co jest oczywiście niewykonalne, a poza tym sprzeczne samo w sobie.

Przypomina mi się w tym momencie pewien ciekawy epizod. Otóż, Republika ze względu na rzeczoną zasadę laickości, nie ma prawa oddać honoru zmarłemu papieżowi i to nawet w sposób zupełnie neutralny – poprzez opuszczenie flag na budynkach państwowych. Nikt tej szajby francuskiej nie rozumie ale sam Prezydent Republiki i inni politycy są zgodni. Nie można wyróżniać przywódców religijnych. Koniec kropka.

Mer Paryża, zadeklarowany homoseksualista – co może być interesującym dla naszych katolickich fundamentalistów – flagę na ratuszu opuszcza, a na gwałtowną krytykę odpowiada we właściwy sobie sposób – plac przed Katedrą Notre Dame, z jego inicjatywy, nosi imię Jana Pawła II. Republika jakoś ten straszny zamach na porządek konstytucyjny przetrwała. Nazwę placu zresztą też.

Słusznie pisze Jörg – niech Republika się przymknie. Niech wykorzysta sytuację aby siedzieć cicho;-)

że zbliża się kolejna cezura dotycząca przemeblowania sklepu z ideami, zasadami i innymi takimi urządzeniami podobno regulującymi nasze życie etyczno-spoleczne. Co oczywiście nie odbędzie się w sposób lagodny. Ale stara zasada mówi, że akcja powoduje reakcję. Okreslajac jednocześnie jej charakter.

Znaczy się “Dies irae, dies illa, solvet saeculum in favilla, teste David cum Sybilla…” Znaczy się “nie jest, kurde, dobrze” (Sapkowski). I jak tu nie wierzyć niektórym literatom?

Pozdrawiam zapraszając niebawem na kolejny odcinek piszczenia

abwarten und Tee trinken

ludziom to przemeblowanie uzasadnić. Zapewne tworząc ze starych slów “nowe” pojęcia. Widzi Pan te szpagaty w wykonaniu polityków?

To mogloby być nawet zabawne, gdyby nie bylo tak ponure.

Milego wieczoru

abwarten und Tee trinken

Czego dowodem choćby nieoczekiwane efekty akustyczne, m.in. na naszym portalu.

Tak? A jakie? Pytam bo na tym starym Linuxie co teraz bloguję to zupełnie głuchy jestem. Naprawdę. Bardzo mnie Pan tym zaintrygował.

pzdr ak

Aaaaaa…... przenośnia ;-)

No to wygląda na to, że to jednak nie wina systemu tylko niedostatek albo wręcz przeciwnie nadmiar mojej wyobraźni.

Ale chyba jest odwrotnie jak Pan pisze – prawnicy nie powinni mieć za dużo wyobraźni.

A co do ostatnich kilku dni to ujdzie. Można się przyzwyczaić.

pozdrawiam ak

że to jeszcze nie jest mój kompletny życiorys:-)

Tak, tak..

Milego

abwarten und Tee trinken