Odszedł z partii. Powiada, że się odwoła. Jego możliwości w tym względzie chyba określa popularny niegdyś film Piwowskiego, “Przepraszam, czy tu biją”. Na pytanie przedstawianego tam więźnia, kto przeczyta jego skargę na milicjanta, milicjant odpowiada: ja.

Jeden z trzech. Tworzyli sterujące partią i najbardziej wtajemniczone trio. Oni wskazywali kogo partia nie lubi. Od bezpośrednio określanych osób: tego pana nie znam, ona ma ojca z kapepe, czy wręcz: Stokrotka! Stokrotka! poprzez grupy społeczne: wykształciuchy, pokaż lekarzu co masz w garażu, do ogółu: my tu, oni – tam gdzie zomo. To on zamykał usta przeciwnikom, atakującym PiS za alians z Lepperem szyderczym: kwestionuje pan decyzję miliona wyborców?

Jako jedyny nie zdradzał w kierowniczym gremium wprost symptomów zaniżonej samooceny. Nie wykazywał obsesji. Był pełnym pasji i zimnym analitykiem. Teraz jest wygnańcem.

Za nim stanął tylko jeden z dawnych kolegów. Odważył się zagłosować przeciw wnioskowi prezesa. Tomasz Dudziński, jeden z moderatorów przegranej kampanii wyborczej partii, były rajca warszawski. Wykazał nie tylko odwagę ale i wiarę w pisowski pluralizm. Los, jaki sobie zgotował jest chyba łatwy do przewidzenia.

PiS miał strukturę warstwową. Najwyżej stali “trzej bliźniacy”. Potem pospołu konserwatyści i integryści. U podnóża kłębił się eklektyczny zbiór propagandystów czy wręcz pałkarzy. Gotowych na wszystko. W swym składzie zawierający też niegdysiejszych nomenklaturowców czy wręcz pronowców a nawet członków Ordynackiej.

Najpierw odeszli integryści. Potem przegnano konserwatystów. Teraz PiS stracił jedną trzecią kierowniczego gremium. I ujawnił rysę pośród propagandystów. Za to osiągnięto pełną, bezideową czystość i krystaliczną jednolitość partii. Jawi się też jej gotowość do odrzucenia radiomaryjnego protektoratu.

Bo powstały warunki do przechwycenia SLD. Bo przecież pisowscy propagandyści od początku zajadle formowali lewicowe tezy społeczne. Oni dawali nadzieję “wykluczonym“, że ci też wezmą udział w ogólnym świętowaniu pogrzebu chroniącego ich dotąd komunizmu. A w najgorszym wypadku doświadczą upokorzenia tych, którzy się wykazali przedsiębiorczością, pracowitością i umiejętnościami dla uzyskania sukcesu w nowej rzeczywistości. Czyli leninowskie “grab zagrabione” znowu gdzieś tam majaczy. Albo lewicowa sprawiedliwość społeczna i komunistyczna walka klas.

A formowana przez nowego szefa “lewica” już czeka z otwartymi ramionami. Jako kolejna przystawka w menu (czytać fonetycznie z akcentem na e).