Znowu podróżniczo mi się zrobiło podczas zjadania resztek trzydniowej tikki masali z kurczaka. Ta podróż, choć służbowa i tylko/aż Bombaj obejmująca wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nawet nie wiem dlaczego. Chyba nie wiedziałam, że te inne światy są aż tak inne, a ludzie tak samo ludzcy jak wszędzie.

Przez trzy tygodnie mieszkałam w saunie. Był wrzesień, kończyła się pora deszczowa i lało zaledwie 18 godzin na dobę. Tam nikt sie tym nie przejmował. Naprawy dróg trwają w Bombaju na okrągło. W maju wraca monsun i znowu zmywa wszystkie drogi, które niestrudzeni mieszkańcy miasta remontowali przez ostatnich kilka miesięcy. I tak w kółko.

Czasu na chodzenie i zadziwianie się otoczeniem było niewiele i większość czasu niestety musiałam spędzić w biurze. W jednym openspejsie pracowało ponad 600 osób. Byłam prawdopodobnie jedyną białą kobietą w całym budynku, jeśli nie dzielnicy, w związku z czym wzbudzałam duże zainteresowanie i przyciągałam ciekawskie spojrzenia nie tylko płci przeciwnej. Można się do tego przyzwyczaić. Trochę trudniej wyciągnąć koleżankę z pracy na piwo, ale okazało się, że nie jest to niemożliwe :)

Wybrałam kilka ulubionych zdjęć z tych, które udało mi się zrobić.

To w drodze do pracy.

A po pracy chwila wytchnienia w parku Nirvana.

i wieczorny spacer…

W weekend moi gospodarze zabrali mnie do miasta i pokazali meczet Haji Ali, do którego nawet udało mi się wejść.
Tego, co widziałam w drodze do Haji Ali nie da się opisać, ani sfotografować, przynajmniej ja nie miałam serca wyciągnąć aparatu. Droga usłana była bezdomnymi ludźmi, których prawie nagie ciała ukazywały najbardziej wymyślne zniekształcenia, jakie można sobie wyobrazić. Dobierali się zazwyczaj w 3-4 osoby i leżąc w upale wyśpiewywali mantry. Zdjęcie zrobilam dopiero kiedy dotarłam na koniec kamiennego molo prowdzącego do wysepki gdzie stoi świątynia.

Następny weekend był bardziej radosny. Bombajczycy (i nie tylko oni) świętowali Ganesh Chaturthi, czyli dzień, w którym na świat przyszedł syn Sziwy i Parvati. Bombajczycy świętują przez 10 dni, tańczą na ulicach, w domach przygotowują ołtarzyki na cześć Ganeshy, na których składają specjalnie przygotowane potrawy (które potem naturalnie zjadają). Ostatniego dnia, Ganeshę wynoszą z domów, aby utopić go w morzu.

Liczyłam na to, że morze będzie lazurowe i że będę mogła w nim przynajmniej pobrodzić, lecz nie wyglądało zachęcająco.

Udało mi się też zobaczyć zwyczajną hinduską świątynię. Najpierw kupiliśmy kwiaty, żeby je tam złożyć, a potem dziadek-klucznik odprawił nade mną jakieś skomplikowane puja i odprawił mnie z bananem, kryształami cukru i kwiatem lotosu.

Naturalnie kupiłam sobie sari, którego nigdy nie założę. Nie polecam sklepów z sari paniom, które mają lekką ręke do wydawania pieniędzy :)

No a skoro sari już było, nie pozostało mi nic innego jak przed samym wyjazdem zrobić sobie tzw. mehendi.

Dzień przed wyjazdem zadzwonił do mnie szef uświadamiając mi, że pomyliłam dni odlotu i że już od kilku godzin powinnam być w Warszawie. Obiecał, że firma nie zostawi mnie w potrzebie i załatwił bilet. Chciało mi sie płakać, bo wcale nie miałam ochoty wracać. W samolocie wytłumaczyłam grzecznie sąsiadowi spoglądającemu na moje dłonie, że nie jestem mężatką i nie płaczę za ukochanym.

Potem przeczytałam książkę Gregory David Robertsa pod tytułem Shantaram. Została niedawno przetłumaczona na polski. To historia heroinisty i recydywisty, który ucieka z więzienia gdzieś w Australii i trafia właśnie do Bombaju, gdzie najpierw mieszka w slumsach, a potem poprzez współpracę z tamtejszą mafią trafia do Afganistanu. W międzyczasie poznał prawdziwą przyjaźń, zakochał się, zagrał w filmie Bollywoodu, przesiedział kilka miesięcy w bombajskim więzieniu oraz zmierzył się po raz kolejny ze swoim uzależnieniem. Marzę o tym, żeby wrócić do Bombaju choćby po to, żeby napić się zimnego Kingfishera (kóry smakuje trochę jak polopiryna) w knajpce Leopold’s gdzie autor spotykał się ze swoimi znajomymi zanim zdarzyły sie wszystkie rzeczy, które potem opisał.