A co takiego zrobiła ta kataryna, że wszyscy tak nad nią pieją?

Eee tam – przeczytałem ten tekst Michalskiego i jako bloger publikujący pod własnym nazwiskiem właściwie się z nim zgadzam.

To żenujące (zakładam, że to prawda), że Kataryna anonimowo pluła na Kwiatkowskiego, z którym robiła równocześnie interesy. To się nazywa po prostu OBŁUDA.

I w ogóle – jej – zbliżona do ściosowej metoda oglądu rzeczywistości (że każda sprawa ma drugie, szwindlowo-agenturalne dno) polegający na wyrywaniu strzępków zdań z kontekstu i umieszczanie ich w innym jest nie do przyjęcia.

Każdy może napisać coś w tym rodzaju. Biorę pierwszy lepszy fragment z dzisiejszej “Rzepy”:

Zmienione zostaną zasady prowadzenia lekcji wychowania fizycznego w szkołach, a dotychczasowe przysposobienie obronne zastąpi edukacja dla bezpieczeństwa – zdecydował Sejm przyjmując poprawki Senatu do nowelizacji ustaw: o powszechnym obowiązku obronnym oraz o kulturze fizycznej.

I rozpoczynam “dedukcję” w stylu Kataryny:

Czy to nie dziwne, że właśnie w tym momencie Sejm pod przywództwem koalicji PO-PSL zmienia ustawę o powszechnym obowiązku obronnym i kulturze fizycznej? Być może nie o lekcje WF tu chodzi, lecz o kontrakty na wyposażenie sal gimnastycznych. W skali kraju są to tysiące obiektów i grube miliony do wyłudzenia z państwowej kasy.
Przypomnijmy: radna Katarzyna Munio z warszawskiej platformy od co najmniej roku otwarcie krytykowała swoją partię, szczególnie jeśli chodzi o działania związane z rozwojem sportu w mieście. Ostatnio radną wzburzyła postawa Platformy wobec burmistrza Ursynowa, który poprzez zaniedbania przy budowie hali sportowej naraził miasto na straty finansowe.
- Władze miasta przymykają oczy na marnotrawstwo, jakim była utrata możliwości dochodzenia przez dzielnicę Ursynów blisko stu milionów kary od wykonawcy hali – mówiła Munio. – Wstydzę się za to, że jestem radną tego ugrupowania – dodała.

Czy jest to sytuacja jednostkowa? Czy w całym kraju nie odbywa się “kręcenie lodów”, przy którym politycy i samorządowcy PO dogadują się z prywatnym biznesem kosztem podatnika za sute synekury?

Jak widać – mógłbym tak ciągnąć spod palca. Takie pisanie jest łatwe. Takie myślenie jest bardzo łatwe. Tylko, że tak naprawdę gówno z tego wynika.

Więc nie płaczę nad utraconą czcią Kataryny – kij jej w oko!

Tak i nie,

To znaczy – ja chyba rozumiem Pańskie argumenty i w ogóle – podoba mi się Pański styl polemiczny, gdzyż TAK MOŻNA ROZMAWIAĆ NAWET JEŚLI SIĘ MA INNE ZDANIE.

Jednak w przypadku Kataryny sytuacja jest taka, że mamy tu do czynienia nie z jakąś “jeszcze jedną” blogerką, lecz z kimś w rodzaju anonimowej osoby publicznej.

Blog Kataryny wygrał zdaje się nagrodę na najpoczytniejszy blog polityczny polskiego Internetu. Jej “analizy” zdaje się kształtują punkt widzenia bardzo znacznej grupy czytających jej publikacje osób, podczas gdy ona nie ponosi żadnej odpowiedzialności za ich jakość. Zasłania się anonimowością, co jest – uważam – do przyjęcia w tej szczególnej konwencji, jaką jest blogowanie, lecz równocześnie Dziennik ma prawo – zgodnie z dziennikarską praktyką – takiego delikwenta docisnąć. Kataryna nie jest dla Dziennika “źródłem”, które Dziennik chroni przed ujawnieniem. Kataryna jest dla Dziennika “obiektem” dziennikarskiej pracy i tutaj dziennikarze mają swoje święte prawo mieć w dupie ambicje Kataryny do zachowania anonimowości.

Nie widzę tutaj nic, co byłoby moralnie naganne. Nie istnieje żadna podstawa prawna, która zakazywałaby Dziennikowi ujawnić tożsamość Kataryny – czy jej się to podoba czy nie. Dziennik dał jej szansę zrobienia tego “na jej warunkach” – nie chce, to kij jej w oko.

Tylko ja nie moge wejsc na S24, czy Wy tez?

Oczywiście. Co nie zmienia faktu, że Michalski się skompromitował. Myslałem po prostu, że inaczej sie pozycjonuje. Sam siebie postawił w jednym rzędzie z dziennikarskimi czy blogerskimi hienami. Nie jestem za tym, żeby wsadzać Urbana do więzienia. Jestem za tym żeby ignorowac Urbana.

@Autor:“Jeśli ktoś decyduje się na używanie pseudonimu, to widocznie ma swoje powody.”

Jak wielu wybitnych twórców w przeszłości.
Przecież to naturalne. Czy te rzesze pisarzy w przeszłości też się “czegoś bały”, bo przecież często działali pod pseudonimami.