Po ciężkim dniu pracy Martin usiadł zmęczony w starym fotelu postawionym w rogu niewielkiego pokoju. Naprzeciwko, po drugiej stronie, stał niczym nie wzruszony stary zegar.
Wskazówki i okrągła tarcza z arabskimi cyferkami już dawno poddały się patynie.
Ich dawny blask złota przepadł gdzieś między pierwszą a drugą wojną. Tylko dusza zegara była wciąż żywotna – mechanizm niezawodnie odliczał przyszłość od
Ile może mieć lat?
Sto, czy może więcej?

Zapewne musiał wiele przejść i wiele widzieć?
Trzy otwory – najprawdopodobniej ślady po kulach – wzbudzały pewien szacunek. Podobnie jak niektórzy ludzie, ranni a pomimo to chodzą dalej.
Rozmyślając o tym, czy ktoś strzelał do zegara by sprawdzić czy tam się ktoś przypadkiem nie ukrył, na przykład małe żydowskie dziecko.

Martin z trudem podniósł się z fotela, podszedł do zegara, otworzył go i pociągnął wielką szyszkę w dół.
Z czułością dotknął starej politury mebla i wyrzekł – och ty staruszku – po czym delikatnie zamknął przeszklone, mocno fazowanym szkłem, drzwiczki pokojowego mebla, który niechybnie musiał być świadkiem wielu okropności spowodowanych ludzką zawiścią, chęcią udowodnienia czegoś tam innym, i pałania chęcią zemsty.
Tak to już jest na tym świecie, kiedy człowiek, człowiekowi wilkiem jest.

Ze stolika wziął książkę i na powrót spoczął w fotelu.
Ciekawe czyj mechanizm wpierw ustanie – jego czy zegara? Odkąd pamięta zegar nigdy nie był w naprawie. Tylko raz, kilka lat temu, znajomy zegarmistrz dokonał przeglądu. Konserwując go powiedział, że tak solidny werk to rzadkość, dawno na taki nie natrafił. I dodał, że gdyby ludzie mieli podobne mechanizmy mogliby żyć dwieście lat, albo i dłużej.

W zasadzie on też nie był jeszcze w większej naprawie. Cieszył się zdrowiem. Widocznie jego przodkowie dobrze się dobierali i brzytwa genetyczne nie zacięła się nawet na moment. Należy się cieszyć.
Tylko zatem, skoro tak jest, to dlaczego takie rozmyślania o tym czyj mechanizm wytrzyma dłużej?
Martin znał wielu ludzi o wiele lepszej od niego kondycji, którzy nagle zeszli z tego świata – choć nigdy na żadną dolegliwość się nie skarżyli.
Ot, takie życie. Jednym idzie jak z płatka, a innym cierniami droga jest usłana.

Otworzył książkę, przeczytał kilka linijek

...

- Proszę wstać! – sąd idzie – piskliwym głosem obwieścił woźny, którego widok nie licował z instytucją Temidy – przeciwnie, wręcz ją obrażał.

Sędzia podszedł do wielkiego sędziowskiego stołu, który przypominał bardziej katedrę. Z wielkiego nosa palcem wskazującym przesunął binokle na na czoło i surowym głosem zapytał:

- To pan jest Martin. – ruchem głowy w dół spowodował, że binokle w drucianych oprawach osunęły się z powrotem na jego wielki nos, przypominających bardziej klamkę od zakrystii, po czym palcem prześledził kartkę z opasłych aktach leżących przed nim – sylabami wymówił nazwisko Martina.

- Tak, to ja – odrzekł Martin i rozejrzał się po wielkiej pustej sali, na której oprócz niego i sędziego była tylko stara maszynistka z wydętymi wielkimi wargami i z wielkim biustem, przypominającym bufory kolejowego wagonu. Owa kobieta czerwonym, i długim niczym dłuto cieśli, paznokciem wydłubywała coś spomiędzy równych i pożółkłych, jak klawisze pianina, zębów.

- Mam !– wykrzyknęła nagle, aż sędzia się przestraszył – musisz go skazać mój sądzie bo on wiedział.

- I tak go skażę, ale co wiedział? – zapytał sędzia unosząc znacząco w górę krzaczaste brwi.

- Strona 163, tam jest napisane mój sądzie – odpowiedziała kobieta i zatrzepotała długimi rzęsami.

Sędzia zaczął wertować karty, kiedy dotarł do wspomnianej strony pochylił się nad nią chwilę i rzekł: – No tak, wszystko jasne. Skazuję cię Martinie na karę 25 lat więzienia w najmroczniejszym zadupiu na ziemi. Kiedy odbędziesz tam cały wyrok nie dnia mniej ni dłużej – dodał – stawisz się tutaj i będziesz miał prawo odwołać się od mojego sędziowskiego surowego, acz sprawiedliwego wyroku.

- Ale panie sędzio – za co? No i za dwadzieścia pięć lat, zanim tutaj dotrę, to pana i tej starej pudernicy już nie będzie. Umrzecie najdalej za kilka lat! I co ja wtedy zrobię, do kogo się odwołam?

- No nie wiem, fakt może nas już tutaj nie być. Ja mam 85 lat, a ta stara 81.

- Ale za co ten wyrok – zapytał raz jeszcze przerażony Martin

- Za co, za co – powtórzył sędzia i beznamiętnie znużonym głosem dodał – zaraz musi być za co.

No dobrze, przeczytam ten akt oskarżenia, na którego mocy, i osobistej prośbie, a też wstawiennictwie mojego serdecznego przyjaciela prokuratora, skazuję ja ciebie Martinie.

W imieniu sądu skazuję cię za to, że dałeś się podstępnie zabić przez pasierba twojej kochanki w czasie snu mimo, że doskonale wiedziałeś że nie wolno ci zasypiać, a pomimo tego zasnąłeś uprzednio kochając się z nią w samym środku nocy. Za te czyny sąd, czyli ja, i łaskawy pan prokurator skazujemy cię jak w petitum wyroku. I dodatkowo obciążamy cię kosztami twojego pochówku na miejskim wysypisku tuż za granicami miasta.
A ponadto sąd obciąża cię kosztami resocjalizacji twojego zabójcy i jego macochy, która podał ci wpierw truciznę, a potem nóż pasierbowi, aby mieć pewność.
Sąd taką pewność ma, że to tylko twoja, Martinie jakiś tam, wina i dlatego wyrok nie może być inny.
…

Głośne bicie zegara wybudziło Martina – Uf, jakie szczęście, że to tylko sen