Mój warzywniak mieści się zgodnie z duchem czasu w kameralnym sklepie samoobsługowym, w sądziedztwie multipleksu w którym chyba są kina, ale nigdy nie sprawdzałem. Często kupuję w tym sklepie różne wynalazki w celach eksperymentalno-gastronomicznych.

Wczoraj, obok cebuli w trzech rodzajach i młodych kartofli, załoga wyłożyła podejrzanie wyglądające szaro-brązowo-czarne bulwiaste korzenie i wykaligrafowała na tabliczce:

maniok – 7,50 zł/kg PROMOCJA.

Natychmiast przed oczami stanął mi Staś, Kali, słoń, zeriba, baobab i te wszystkie takie. Przecież bohaterowie W Pustyni i w Puszczy bez manioku nie przeżyliby pierwszych 30 stron!

Kupiłem ostrożnie jedną sztukę za 4,93 zł. Wywołało to pewien trend, trzy osoby za mną też postanowiły przeżyć afrykańską przygodę.

Gotowanie, jak to często u mnie bywa rozpocząłem od wizyty w Australii, gdzie rezyduje mój ulubiony portalik kucharski, zwany wdzięcznie Food Down Under.

Zarówno tam, jak i w całym necie jest tylko jeden przepis na potrawę z manioku: maniok z fasolą, duszony w cebuli i selerze naciowym. Bardzo prosty i niekosztowny.

Dokupiłem resztę ingrediencji, zrobiłem potrawę i w ostatniej chwili doczytałem, że należy to-to podać z pikantnym sosem, najlepiej Kachumbari.
Ale jak zrobić sos Kachumbari, australijski admin zapomniał zapodać...

Poszukałem w różnych dziwnych miejscach i teraz już wiem. Oto przepis:

Dziś na obiad podałem Maniok a la Sienkiewicz z sosem Kachumbari...

no.