Cześć. Jeszcze obwąchuję kąty, nie bardzo wiem gdzie i kto będzie mógł zobaczyć ten wpis. Jestem anu, mam 28 lat – jeszcze przez kilka dni. Wróciłam z pracy, zjadłam wiaderko lodów, a teraz siedzę, palę i piszę. Całkiem niezłe zajęcie. Nie chce mi się tylko ruszyć, żeby wyłączyć film z Seagalem, a wypadałoby go zastąpić jakimś przyjemniejszym dźwiękiem, bo obraz tylko kątem oka dociera.

Kocica ma świetne życie. Ciągle śpi. Ciągle ma ciepło. Po wyjściu z kuwety, Kocica się przebiegnie po mieszkaniu, kilka razu podskoczy pionowo do góry, zaatakuje jakiś kabel i to by było na tyle. Z ruchem nie należy przesadzać. Seagal usłyszał skrzypnięcie deski i natychmiast nadstawił uszu. Blade światło padało tylko na jego oczy, nadając mu wygląd jeszcze bardziej srogi. Chwilę później już jest po krzyku, napastnik leży nieprzytomy (martwy?) na deskach. Nie, martwy nie, bo Seagal jest przecież buddystą, nie psułby sobie karmy.

Moja karma właśnie odzyskuje świeżość, a już o mały włos nie zalęgły się małe białe dzikunki. Na szczęście karma się odbudowuje, wystarczy kilka dobrych uczynków, czy to sobie, czy bliźniemu, ale lepiej sobie. Od razu człowiek czuje się lżejszy, szczęśliwszy, bardziej pewny siebie. Nie wyczuwam sarkazmu w swoich słowach, bo naprawdę tak myślę, a ty? Wracając do Seagala, którego rzekomo nie oglądam, zastanawiam się, jak on to wszystko znosi. Przez przynajmniej tydzień nic nie jadł, nie spał, ba! nawet się nie załatwił, ani razu. Za to załatwił kilkunastu złoczyńców. Nadal wygląda (obiektywnie) świetnie, nienagannie przyczesane włosy, kucyk niewzruszony, ani pyłku na czarnym odzieniu. Mnie wystarczy dzień w pracy i już czuję się brudna i nadaję sie tylko do wanny i na kanapę.

Dlatego dobrze się dogadujemy z Kocicą. Ona nie tyka moich lodów, ja nie podjadam wątróbki i jest git. Potem leżymy na kanapie, ja na brzuchu podparta łokciami (idealna pozycja do pisania), ona na moim kręgosłupie, odcinek w zależności od nastroju, acz zawsze tak, że jest przyjemnie. Zresztą Kocica pokrywa większość niemałej powierzchni moich pleców. Jest strzelanina – nie sądziłam, że Seagal używa broni palnej. No ale jeden opryszek uciekł i założę się, że tego Seagal załatwi gołymi rękami. Ręklodami, jak to mówi Papi. A że niby kot nie ma łap, tylko ratki. I to prawda, bo Kocica akurat ratki ma, miękkie, włochate, z różowymi poduszkami. Papi to taki mój kolega, długo się już znamy… Ha! A nie mówiłam, że załatwi oprycha szybkim ruchem ręklody?

Lody się skończyły, a niedojedzoną wątróbkę trzeba wyrzucić, żeby się dzikuny nie zalęgły.