Pani, z należnym szacunkiem, pisze o czymś innym, niż ja.

Ja nie twierdzę, że rodzice powinni wysyłać dzieci na wojnę. Nie wydaje mi się.

Ja tylko zwracam uwagę, że czasem dzieci same o tym decydują. Sama Pani to łaskawie zauważyła.

Ci których nazywamy bohaterami, też płacili ogromną cenę. Nawet jeśli przeżyli.

Dlatego włąśnie nie należy tego co jedni przeżyli nazywać “pięknem”, w konfrontacji z domniemaną “brzydotą” przyszłego, niespełnionego przecież jeszcze, życia, młodego pokolenia.

Oby było jak najnudniejsze. I oby mogli śmiać się, że plastik wytrzymalszy jest od wapna.

Mnie idzie o to, że każde pokolenie ma prawo być dowolnie plastikowe. To, że niektórzy nie rozumieją słów, którymi młodzi opisują swoje uczucia, nie oznacza, że młodzi nie czują.

A to co Pani nazywa moją surowością dotyczy tylko jednego: zwalania na młodych niezdolności obydwu stron do sensownej, wzajemnie zrozumiałej, konwersacji. Bo to nie jest wina młodych.

I nie idzie mi tylko o słowa

Pozdrawiam, spać idąc powoli