Wolność słowa jest całkowicie pozbawiona sensu, o ile nie oznacza wolności wulgarnych, zepsutych, antyspołecznych monstrów do rzygania swoim brudem na każdego, kto ma ochotę ich słuchać. Testem wolności słowa jest wolność propagowania idei i wartości, które uznajemy za kompletnie błędne lub skrajnie zepsute.

David Ramsay Steele

***

Nicpoń zaczął temat wolności słowa. Gaduła się rozwinęła, temat się porozłaził po innych blogach. Bardzo dobrze. Poudzielałem się trochę u Nicponia. Takie gadki potrafią ciągnąć się w nieskończoność, więc żeby nieco uregulować te rzekę wypowiedzi napisałem tak:

Kościół miał indeks ksiąg zakazanych żeby chronić swoją władzę, tak to nazwijmy. Co chce chronić demokratyczne państwo zakazując publikacji?

Pytanie to zadałem merlotowi. Nie odpowiedział. Zapytałem więc merlota jeszcze raz: Co chce chronić demokratyczne państwo zakazując publikacji?

Nie odpowiedział. Zdaje się, że nikt na to pytanie nie odpowiedział, poza Lorenzo, który zażartował w ten sposób: Jak to – co chce chronić? To chyba jasne – świętego spokoju rządzących czyli biurokracji.

Myślę, że odpowiedź na pytanie, co chce chronić demokratyczne państwo poprzez ograniczanie wolności słowa mogłaby być bardzo ciekawa (oczywiście Lorenzo ma rację, no ale przecież poza oszołomami nikt wypowiedzi Lorenzo nie bierze poważnie, co nie oznacza, że ktokolwiek udzielił lepszej odpowiedzi – po co w ogóle odpowiadać na takie pytania – łatwiej napisać że taki Irving to kutas).

W demokratycznym państwie Irving nie może pisać co chce, albowiem – tak się tłumaczy zakaz pisania niektórych rzeczy, które ludzie chcą napisać – Irving napisał nieprawdę, lub mówiąc po prostu – skłamał. Lubię we wszystkich zjawiskach, które mnie interesują, szukać zasady, rybki. Nie lubię, kiedy dyskusja dotyczy milionów szczegółów, bo szczegóły zaciemniają obraz istoty rzeczy. Przy okazji – USTAWA z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w art. 55 mówi:

Kto publicznie i wbrew faktom zaprzecza zbrodniom, o których mowa w art. 1 pkt 1, podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 3. Wyrok podawany jest do publicznej wiadomości.

Z kolei art. 1 pkt 1 stanowi:

Ustawa reguluje:

1) ewidencjonowanie, gromadzenie, przechowywanie, opracowywanie, zabezpieczenie, udostępnianie i publikowanie dokumentów organów bezpieczeństwa państwa, wytworzonych oraz gromadzonych od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r., a także organów bezpieczeństwa Trzeciej Rzeszy Niemieckiej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, dotyczących:

a) popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości w okresie od dnia 1 września 1939 r. do dnia 31 lipca 1990 r.:

– zbrodni nazistowskich

– zbrodni komunistycznych

– innych przestępstw stanowiących zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości lub zbrodnie wojenne

b) innych represji z motywów politycznych, jakich dopuścili się funkcjonariusze polskich organów ścigania lub wymiaru sprawiedliwości albo osoby działające na ich zlecenie, a ujawnionych w treści orzeczeń zapadłych na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149, z późn. zm.)

c) działalności organów bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 5

Art. 5 wskazuje, co to są te organy bezpieczeństwa państwa, np.: Resort Bezpieczeństwa Publicznego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego; Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego; Informacja Wojskowa itd. – jest tego 14 punktów.

Aczkolwiek jasno widać, że nie jest to ustawa traktująca tylko i wyłącznie o zbrodniach popełnionych na Żydach i żydach, to jednak nie dla wszystkich jest jasne to, iż ustawa zajmuje się zbrodniami popełnionymi na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości.

Ustawodawca, wprowadzając tę ustawę chciał chronić prawdę historyczną i dlatego zapisał konkretne sankcje karne za konkretne przestępstwa. W tym przypadku przestępstwo polega na zaprzeczaniu określonym zbrodniom. Mógłbym sobie teraz krotochwilnie poszarżować w tę stronę, że ta ustawa jest wyrazem polskiej zaściankowości, gdyż koncentruje się tylko i wyłącznie na ochronie osób narodowości polskiej i obywateli polskich innych narodowości, co w kontekście tego, jacy to ostatnimi laty zrobiliśmy się internacjonalistyczni w tym swoim dążeniu do zjednoczonej Europy, wygląda nienajlepiej. Mógłbym krotochwilnie poszarżować w tę stronę – jestem na to wystarczająco złośliwy, wyobraźni mam dość, żeby zrobić z chuja pelerynę kiedy chcę coś wyśmiać, a o warsztat pisarski bym się nie potknął. Jednak nie poszarzuję. Bo sprawa jest poważna i zbyt wiele jest wokół niej nieporozumień.

Ustawodawca nie wprowadził ustawy lekką ręką. W tym przypadku mamy bowiem do czynienia z konfliktem dwóch dóbr – z jednej strony stoi troska państwa o prawdę historyczną, czy, patrząc szerzej, o politykę historyczną (tak wyśmiewaną podczas rządów Kaczyńskiego), z drugiej strony jest wolność słowa. Z podobnymi konfliktami mamy do czynienia bardzo często – w przypadku kiedy prokurator chce zeznań dziennikarza, a dziennikarz chowa się za tajemnicą dziennikarską, dobro wymiaru sprawiedliwości ustępuje przed wolnością prasy, a w szerszej perspektywie przed prawem opinii publicznej do informacji. W prawie nie ma sytuacji, kiedy wolno przesłuchiwać księdza na okoliczność jego wiedzy, którą powziął w konfesjonale, tak było nawet za komuny.

Moim zdaniem ustawa jest zła. Albowiem petryfikuje układ, w którym zaprzeczanie jednym faktom jest karalne, a innym nie, w którym o pewnych rzeczach wolno pisać co się chce, a o innych nie wolno. Ustawodawca uznał jednak, że w tym przypadku wolność słowa musi ustąpić przed innym dobrem. Trudno. Ustawa o ochronie uczuć religijnych też jest zła, bo daje szczególną ochronę pewnej grupie ludzi, a to jest niesprawiedliwe. Ustawodawca uznał jednak, że w ostatecznym rozrachunku ochrona określonej grupy przyniesie więcej pożytku niż strat. Trudno. W rezultacie mamy sytuację, kiedy ludzie z góry wiedzą, że nie wszystko wolno im napisać, choćby najszczerzej byli przekonani co do tego, co napisać chcą.

Na koniec taki trochę łamaniec, ale może się przyda. Jakby zawsze obowiązywały ustawy zakazujące pisać nieprawdę, to byśmy dotąd z drzewa nie zleźli. Arystoteles pisał nieprawdę. Św. Tomasz z Akwinu pisał nieprawdę. Kopernik pisał nieprawdę. A myśleliście, że co – że kanonik Mikołaj w De revolutionibus napisał prawdę? Być może napisał prawdziwie o tym, że to planety zasuwają wokół Słońca. Ale skłamał twierdząc, że Słońce jest centrum wszechświata i że te planety zasuwają po kołach.