Jako gość karmiący swoje pisaniu, cudzych tekstów czytaniem, wiele blogów odwiedzam, nie zawsze, co naturalne, ślad po sobie, jak pies teren znaczący pozostawiam.

U Eumenesa na Textowisku napotkałem dwa hasła wywoławcze: Wyrus i Artur Nicpoń. Zajrzałem na ich blogi… U Wyrusa uwagę mą zwrócił pod kreską stary znajomy z salonu Eine. Stwierdził co następuje: – Podziwiam Pana odwagę. Stosuje pan analogie bardzo niebezpieczne i absurdalne bo pomiędzy dwiema dziedzinami które Pan rozważa -analogii nie ma.
Cały passus o Inkwizycji i Św.Oficjum jest gruncie rzeczy szkodliwy, gdyż sugeruje brzydkie rzeczy, których nie było w historii Watykanu. Po drugie -sugeruje paskudne zagranie aktualnej władzy w Watykanie. (…) Chyba Pana poniosła wena stylistyczna, chęć błyśnięcia blagierskiego – inaczej tego kiksu nie mogę sobie wyjaśnić.
Więcej roztropności i powściągliwości radzi Panu – stary pierdoła. Rzadziej i z rozwagą – pisać.

Nie mnie wyrokować który z panów ma rację, ale byłem przekonany, że Wyrus zapyta, skąd Eine to wie i zaproponuje mu takie rozwiązanie z rybką: – białe mogą dać mata już w trzecim posunięciu, np. tak: 1.e4 f6 2.Sc3 g5 3.Hh5X, a czarne, które przecież zawsze są tempo do tyłu, już w drugim, np. tak: 1.f3 e5 2.g4 Hh4X. Rzecz polega na tym, że aby czarne postawiły tak szybkiego mata białe muszą im w tym “pomóc”.

A on nie, on się zaparł i odpowiedział inaczej: – Bardzo Pana proszę, aby wziął Pan poprawkę na moją formę (sic!). Już się dwa razy poprztykaliśmy, bo Pan za mną nie nadążał. Nie ma w tym niczego złego, tym bardziej, że przy innej okazji, kiedy wykazałem Panu błąd, rzetelnie Pan przeprosił.

Głupio mi tłumaczyć takie sprawy, bo jeżeli muszę, to znaczy, że percepcja mojego tekstu nie jest taka, jaką chciałbym, żeby była i być może powinienem szlifować warsztat. Z drugiej strony – proszę się nie obrażać, to uwaga natury ogólnej – nie mogę pisać tak, żeby mieć pewność, że zrozumie mnie każdy debil, bo o kant dupy potłuc takie pisanie.

- Gdzie jest Nemo (ulubiona bajka mojej wnusi)? Znaczy się rybka? A może Wyrus rozprasza siebie w wielości pozycji podmiotowych? I tym razem, z lewej obrony przesunął się na prawą pomoc…?

Z niezwykłym zainteresowaniem zapoznałem się też z głębokim esejem Nicponia o wannie. Ba, żeby tylko głębokim. Przede wszystkim egzystencjalnym, i w dużej mierze edukacyjnym.

Już sam początek jest wejściem smoka: – Prysznic jest przykładem tego, jak płaski i nieatrakcyjny jest czysty utylitaryzm.

Zdaniem mojego kumpla Stacha, Nicpoń jest w „mylnym błędzie”. Utylitaryzm (z łaciny utilitas – korzyść, pożytek), to koncepcja etyczna, zgodnie z którą działanie jest uznawane za dobre moralnie, jeżeli chcąc zaspokoić własne przyjemności i potrzeby oraz zabiegając o własny interes, służy się dobru ogółu. Utylitaryści usiłowali wykazać, że interes indywidualny i ogólny nie muszą być przeciwstawne, a w przypadku sprzeczności możliwe jest ich uzgodnienie. Czy nie pomylił go Nicpoń z kluczem płaskim? Rozmiar, na przykład 17 milimetrów. Do przykręcenia ozdobnej końcówki rury wydechowej. Żeby terenówka mu się prezentowała…

- (…) Prysznic oczyszcza ciało, ale nie opłukuje duszy. (…)Prysznic, z samej swojej natury jest bezrefleksyjny. (…) Co innego wanna. Na wannę, przede wszystkim, trzeba mieć czas. Wanna to rytuał. Wanna wymaga zachodu.

A przeca, na zachodzie bez zmian, a także, co wynika z Nicponia definicji wanny, dzielny tropiciel i utylizator z czerwonych jest też w poszukiwaniu utraconego czasu… Spędzonego ongiś pod prysznicem. Kiedy jeszcze nie miał wanny.

- Otóż musi to być zbiornik takich rozmiarów, aby użytkownik mógł się w nim wyciągnąć. By mając wygodne oparcie dla głowy i karku całe ciało mogło swobodnie unosić się w wodzie w rytm oddechów. Żadnych podgiętych kolan. Żadnych łokci zapierających się o boczne ścianki. (…) w wannie się leży i kontempluje. Poddaje się leniwym ruchom wody wzbudzonej naszym ciałem. Leży się z oczyma zamkniętymi i oddycha nieznacznie. Tak sobie. Bez napięcia. Na luzie.

Minimalizm wykazuje Nicpoń. Wanna powinna być zbiornikiem bardziej obszernym. Wanna powinna pomieścić pół prywatki. Jednocześnie. A także, co najmniej 500 kg karpia. Znaczy się ich liczbę mnogą.

Ja kontempluję inaczej. Indywidualnie i egoistycznie. Ja siedzę na taborecie kątem i pluję. Z otwartymi oczami. Żeby trafić do spluwaczki. Na cały świat pluję. Na „Bolka”, na salon, na Igłę też czasami i na wiele innych podmiotów, a i przedmioty też… Czyli ja inaczej jak Nicpoń kontempluję. Do wanny własnej nie pluję…

- Wanna to katharsis. Nie tylko odpoczywa i oczyszcza się ciało, ale podobnym ablucjom poddawany jest też umysł. (…) Leżąc w wannie można pogadać ze swoim ciałem naprawdę. Można je przebadać od stóp do głowy. Zrobić przegląd zniszczeń w maszynce, którą podróżujemy przez życie, a które odcisnął na nas czas. Ale najważniejsze, że możemy pogadać sami ze sobą.

I gada Nicpoń z sobą. Nie tylko ile owsa dla koni posiał. Wanna mu poszerza pytania. Leży sobie w wannie Nicpoń i zadaje pytania: – kim jest, po co jest, skąd i dokąd zmierza? Czyli nie tylko: kto, co. Ale także: komu czemu, a nawet z kim i z czym…

Wanna Nicponiowi nie tylko pozwala na stawianie takich pytań, wanna umożliwia szukanie odpowiedzi. I niesie ukojenie. Najistotniejsze w tym wszystkim, by nie zapierać łokci i nie podginać kolan.

Odesłał mnie Pan Grzesiu na blog największego polskiego samuraja wśród filozofów i najtęższego filozofa wśród samurajów. I tam ze zgrozą postrzegłem Pana Grzesia na pozycji numer dwa wrogów samuraja palącego wodę (sic!). Czy to znaczy, ze Pan Grzesiu jest do odstrzału? Na wszelki wypadek, proponuję natychmiastowe założenie Komitetu Ochrony Pana Grzesia. Przed Pawłem Paliwodą… Bo chciałbym się kiedyś ze zdrowym Panem Grzesiem spotkać. Niekoniecznie w wannie. Może być w knajpce. Tak sobie. Bez napięcia. Na luzie…