.

Kleina?

I panu o kierowców chodzi?

na tamtym etapie dyskusji – TYLKO. Później, w zależności od atmosfery na Pańskim blogu, prawdopodobnie podkręciłbym napięcie… Było, minęlo.

Nie śledziłem historii przemiany wpisu Igły w nekrolog sygnowany “Redakcja TXT”.
W ogóle nie widziałem tego wcześniejszego wpisu. W tej wersji, w której wisi teraz, każde z nas ma prosty wybór: albo umieścić [*] z kilkoma słowami komentarza lub bez, albo milczeć.

Jedni wybrali światełko, inni milczenie. Sądzę, że kłótnie o postać zmarłego mogą te kilka dni poczekać. Jakoś tak wydaje mi się, że jest to oczywista oczywistość.

Ważniejsza niż napierdalanka o znikające komentarze.

Chciał pan dokuczyć. A wyszła małość. Widzi pan, taka diagnoza postawiona na odległość w moim wykonaniu. Prosta, łatwa, przyjemna, ale zbędna.
Bez odbioru.

_{Human Bazooka}

dyskusja oddala się od meritum, ale to rzecz dość naturalna. Przepraszam, że nie wytrzymałem i nastąpiła jednak odpowiedź. Czy wyszła małość? Szanuję Pańskie zdanie, ale go nie podzielam.
Pozdrawiam…

ot taka zabawa w Kleinę...

_{Human Bazooka}

absolutnie się zgadzam, że wolność słowa, to również odpowiedzialność za nie… Natomiast ja się z niczego nie tłumaczę, nie odczuwam takiej potrzeby, informuję jedynie o pewnych faktach, a to nie to samo.
Z frazy (...) żałuję, że tego nie widzą wypływa wniosek, że zrobiłem coś, czego powinienem się wstydzić. Czuję się zagubiony. Przepraszam…
Z poważaniem.

słowo się rzekło, kobylka u płotu, czyli koń czeka na Pana, ale nie wykazał Pan, że złamałem tabu, a jedynie o tym mnie poinformował.
Nie traktuję swoich wypoiwiedzi jako aksjomatów, potrafię używać staroświeckich słów grzecznościowych typu. “dziękuję”, czy “przepraszam”. Jeżeli naruszyłem powszechnie obowiązujące tabu, skłonny jestem przeprosić, proszę mi je jednak wyjawić.
Pozdrawiam…

...się może kryć nawet w nazwisku…

Ale kto panu powiedział, że chcę się z panem bawić?
Szanowny pan daruje sobie te podwórkowe analizy, dziękuję.

_{Human Bazooka}

a dziwiłem się temu, co się dzieje na S24, nawet mnie zdziwiło towarzystwo Jareckiego i spokojna reakcja na jakis tam buracki wpis kogoś u Conkreta.

Teraz pan tutaj.
Żenada.
I gadanie, że wpis Igły był wiernopoddańczy, że coś tam, jakieś pieprzenie o depresji ośmiesza pana.
Po prostu.
No chyba, że nie wie pan co to nekrolog/pożegnanie lub po prostu wpis o śmierci kogoś istotnego w polskiej polityce.
I czy to b yło sygnowane podpisem Igły czy Redakcji TXT, jakie to ma znaczenie?

Jak dla mnie nieudolnie się pan czepia, właściwie nie wiadomo kogo i czego.

cóż, nie powiększę go sobie, zbytnio przyzwyczajony jestem do małego.
Gdybym umiał wkleić kawałek muzyki, to wkleiłbym Panu “Eine kleine Nachtmusik”.
Pozdrawiam…

.

z szacunku i przyjaznego nastawienia do Pana, nie podejmuję wyzwania polemicznego. Wydaje mi się jednak, że nie tyle się ośmieszam, ile pokazuję kawałek odwagi cywilnej.
Pozdrawiam…

Nie zauważylem przemiany tekstu Igly w tekst redakcji TXT. Zresztą to nieważne w sumie. Ważne jest coś innego, mianowicie odpowiedź na Panskie pytanie.

Ja udzielilbym nastepującej:

Profesor Geremek byl wybitnym przedstawicielem polskiej polityki, zarówno z czasów przed rokiem 1989, jak i po tej dacie. W świecie polityki międzynarodowej byl postacią szeroko kojarzącą się z Polską i posiadająca niemaly wplyw na przygotowywanie i podejmowanie międzynarodowych decyzji politycznych. I z tego powodu Jego bliskim należą się wyrazy wspólczucia ze strony spoleczeństwa polskiego, jak międzynarodowego świata polityki.

Podobne wyrazy wspólczucia należą się równiez bliskim pozostalych uczestników tej katastrofy samochodowej.

Na ocenę dokonań prof. Geremka przyjdzie czas po spokojnej ich analizie, pozbawionej emocji.

Dzisiaj spuśćmy zaslonę milczenia, bo zginąl niewątpliwie jeden z wybitnych Polaków, choć Jego ocena, jak wspomnialem powyżej, winna być dokonana w spokoju. Bowiem jesli dzisiaj zaczniemy dawać wyraz emocjom, to nie zdziwmy się, gdy stanie się to już niedlugo nowym (a wlaściwie w niektórych miejscach już się tak stalo) obyczajem, niezbyt chwalebnym dla Polaków. Dlaczego, chyba nie muszę tego wyjaśniać.

Może tylko jedna konstatacja na zakończenie: jeśli nie będziemy szanować samych siebie, nikt nas nie będzie szanowal.

I tak wygląda owo tabu, a wlaściwie obyczaj Panie Andrzeju.

Pozdrawiam smutno

.

że zwróciłes się do mnie w formie “ty”. Oby to się utrwaliło. W dwie strony.
Tak, tytuł mojej notki dotyka obowiązującej dobrej obyczajności.
Dodam jeszcze tyle, że sądze w swej zarozumiałosci, że domyślam się skąd się to wzięło. To prosty, ludzki, mechanizm obronny. Może coś o tym napiszę, może kogoś to zainteresuje. A może ktoś mi wykaże się mylę. Nie mówiąc o mojej małości zawartej w nazwisku, bądź o ośmieszaniu się.

Pozdrawiam Cię Merlocie…

Jung był tak trudnym autorem, że znam go tylko po łebkach, więc o potencjalnej sardoniczności ocen – opinii własnej nie posiadam.
A poza tym, pisze Pani tak pięknie i mądrze, że nigdy się Pani nie zstarzeje, więc wypraszam sobie.
Pozdrawiam nieustająco…

ponieważ poruszyla Pani wątek automobilowy mówiąc: – Dobra, ironię zrozumiałam. Choć była to tylko złośliwość z Pana strony. Szkoda…, odpowiadam: – Szkoda to pojazd z Mlada Boleslav, nie było żadnej złośliwości z mojej strony, co najwyżej niezręczność kokieteryjna starszego pana. Proszę o wybaczenie…

Próba wyjaśniania wypadku to tak jak wróżenie z fusów. Może Pan Profesor był cukrzykiem, może chorował na padaczkę, może miał zawał lub wylew? Nie wiemy. Zjechał ze swojego toru jazdy. Świadomie (wyprzedzając na “trzeciego”? Nie wiemy), nieświadomie… ? Może był pod wpływem alkoholu, narkotyków…? Nie wiemy…

Może nie powinien prowadzić samochodu? Czy miał aktualne badanie lekarskie? Nie wiemy! Czy się dowiemy…?

Spowodował wypadek, są poszkodowani, wierzę, że dochodzenie w tej sprawie będzie skrupulatne i fakt, że Profesor B Y Ł, nie przeszkodzi w drobiazgowym dochodzeniu.

Profesor zginął. Nie w wyniku skrytobójczego zamachu. Zginął prowadząc własny samochód, zginął w miejscu w którym nie powinien się znajdować...

Czterdziestoletni posiadacz prawka, pozdrawia młodzieżówkę (dwudziestolatkę...).

No dobra, w sumie można się zabawić w dyskutowanie tutaj. Gdy zobaczyłem wpis o śmierci B. G., był jeszcze sygowany przez P. Igłę, nie przez redakcję. Część tekstu tej notki uznałem, za element silnie polityczny, bo nie miała ona charakteru bezstronnego, ale pomyślałem sobie, że nie będę się przepychał i dyskutował na temat postaci. Ot, jedni chcą rozpoczynać ten taniec, inni nie uważaja by był to akurat najlapszy moment na ocenę całościowej działalności.

Jak dla mnie treść tej notki mogła dla niektórych stanowić wprost zachętę do dyskusji nad postacią. Może stanowić tym bardziej gdy jest “klepsydrą” – z jednoznacznie ocenną treścią – podpisaną przez Redakcję. Na zdrowy rozum przecież. I tyle.

Osobiście, dalej nie mam zamiaru oceniać prof. Geremka jako postaci. Zaczekam aż pożegnają go wszyscy. Teraz jest czas pożegnania, a nie dyskusji z nim, czy oceniania. Dyskutować trzeba było jak żył, oceniać trzeba będzie gdy juz się pożegamy.

Szanowny Panie, wpis Igły stał się z przyczyn jednoznacznie oczywistych klepsydrą w momencie, gdy stracił autonomię i przemianowany został w tekst redakcyjny.

W jakiejś mierze, podobnie do Pana, uznałem ten tekst za tekst polityczno – laurkowy, do czego Igła (Redakcja) ma naturalnie prawo. Mój komentarz spłycał sprawę i sprowadzał Pana Profesora Geremka do jednego z 6 tysięcy kierowców ginących corocznie na polskich drogach. Do takiego widzenia również miałem prawo. Nie naruszyłem żadnego tabu, nie naruszyłem też dobrej obyczajności.

Z poważaniem…

czytywałem Igłę w tamtym miejscu, natomiast nie natknąłem się na jego wypowiedzi w odniesieniu do Pana Profesora Geremka. Intuicyjnie odebrałem jego post jako nie-Igłę. Pan to potwierdza explicite, czyli jest już nas dwóch.

Serdecznie pozdrawiam…

przeca ja wiem, że Pan nie oceniał :)

Pozdrawiam…

Może bardziej w nicość wyleciały, jak w kosmos, bo w kosmosie mogłyby się jeszcze wgramolić na jakaś orbitę i krążyć w necie :)

Pan Igła zastosował staro belferską zasadę: czego nie ma w zmyśle, tego nie ma w umyśle.

Serdecznie pozdrawiam…

odpowiedź, to obowiązek, goszczenie Pani zaś – przyjemność.
Miłych snów życzę, dobranoc…

Tyle powiem po tym, co tu widzę.

I po co ja ten komputer naprawiałem…

Po prawdzie, to ja go naprawiam moim ojcem…
Moja rola, to jedynie wiercenie dziury w brzuchu temu magowi, który np. umie odzyskiwać dane z dysków…
I cierpliwe przytakiwanie, że trzeba było robić bakapy (po polsku — kopie).