W 1966 roku założony przez Johna Mayalla zespół Blues Breakers wydał płytę “Blues Breakers with Eric Clapton” (Decca).

Był to pierwszy album firmowany przez Blues Breakers i do dzisiaj nic nie stracił ze świeżości i energii. Natomiast ja trochę straciłem, bo jestem otumaniony nieco lekarstwami, które osłabiają efekt idący od korzenia. Apropo – Mayall po latach wydał płytę “Back to the Roots”, którę po kolejnych latach przerobił – to tak na marginesie…

By jednak nie przedłużać, zacytuję kilku melomanów zamieszczonych przez księgarnię internetową Merlin.com na stronie poświęconej tej pierwszej płycie Johna M.

Obowiązkowy album w każdej kolekcji! (2005-06-15)
Mateusz Wnuk
Ta płyta zmieniła bieg historii, znajduje się zresztą na liście najbardziej wpływowych albumów wszechczasów. Dlaczego? Wystarczy ją przesłuchać. To prawdziwy rarytas. Wyznaczyła nowe trendy muzyczne, była rewolucyjną w świecie blues-rocka. Co ciekawe, na tym albumie gitarzysta Eric Clapton po raz pierwszy zaśpiewał (kompozycję Roberta Johnsona, który zawsze miał wielki wpływ na jego muzykę). Żeby ludzi niepewnych nie dziwiła powtarzalność piosenek, powiadamiam, iż są to dokładnie te same wersje utworów, jednak nagrane w różnych latach – pierwsze 12 w dobie mono, następne – już w stereo (osobiście z nieznanych mi powodów preferuję te pierwsze). Ja, w przeciwieństwie do przedmówcy na pewno nie odradzę tej płyty fanom MTV, nie tylko dlatego, że także wychowałem się na tej stacji, ale dlatego, że prawdziwy fan muzyki nie dzieli jej na gatunki i epoki, ale na dobrą i złą. Ten album zalicza się do grupy pierwszej.

Potężny filar klasyki bluesa… (2007-07-06)
Andrzej Szczerba
Dla znawców bluesa, zwłaszcza jego genezy w Europie, to truizm, ale sami Czarni twórcy blusa zza Atlantyku uznali Johna Mayalla za jedynego Białego, który czuje i gra bluesa w ich rozumieniu. Ten krążek jest tego stuprocentowym potwierdzeniam. Bardzo polecam wszystkim kochajacym R&B.

Człowiek zaczyna się “kiwać”, jak tego słucha (2007-08-10)
Kikimara Skręcidżojint
Naprawdę porywająca płyta. Uderza swoją świeżością, nic nie jest odgrzane, co w bluesie trudno zrobić. Bluesbreakers zawsze dodają coś od siebie. Osobiście nie przypadł mi za bardzo do gustu cover Raya Charlesa “What’d I say” z wplecionym “Day Tripper” The Beatles. Ale co to kogo obchodzi?

Perełka dla fanów bluesa (2002-11-07)
Grzegorz Szwed
Od czasów tego albumu na ścianach zaczęły pojawiać się napisy: Clapton is God. Rewealcja – polecam, ale tylko fanom prawdziwej muzyki, a nie pseudo-melomanom wychowanych na clipach MTV.Tym ostatnim dziękuję.

Zgadzam się z tymi ocenami (2008-01-16)
jotesz
Jak widać koledzy-melomani-bluesfani zachwalają Mayalla szczerze, co mnie cieszy, bo admiratorem “ojca brytyjskiego bluesa” jestem od pierwszego wysłuchania właśnie tej płyty, co nastąpiło gdzieś w roku 1969 albo rok później. Od tamtych dawnych czasów zebrałem niemal wszystkie płyty Mayalla i zaliczyłem jego koncert w Opolu, podczas pierwszego pobytu w Polsce. Chętnie bym posłuchał tego rześkiego siedemdziesięciolatka +, gdyby raczył pojawić się we Wrocławiu, bo już mi się nie chce jeździć po kraju, jak jakiejś groupie…
:)