W pewnej pogadance u ciebie (w której się w końcu pogubiłem, bo łeb za prosty, żeby te karkołomne opowieści jakie z quasim i Bartkiem prowadziliście przetrawić) spróbowałem zrobić własne podsumowanie.
Wtedy wyszło mi, że teista ma taka przewagę nad ateistą, że on może wreszcie znaleźć dowód na istnienie Boga, bo w tej chwili jest sytuacja patowa. Ani istnienia, ani nieistnienia nie da się udowodnić.
Zresztą nie widzę potrzeby, żeby takiego dowodu szukać. Wszak wiara to inny zmysł poznawczy.
Świetne opowiastki w tym wpisie, ale rozważania teoretyczne znowu dla mnie za ciężkostrawne, będę musiał chyba jeszcze z kilka razy przemielić.

Stefan słusznie zauważa, że krag kulturowy narzuca nam postać Boga. Tu jest problem o autentyczność Boga. Jeśli już przyjmiemy istnienie absolutu to który z nich jest autentyczny. Liczebność wyznawców wskazywała by na Boga Jedynego, ale to żaden dowód.
Poza tym czy “te prawa fizyki spoza naszego wszechświata” to nie jest inna nazwa Boga?