Coraz bardziej się martwię, że się z Panem zgadzam w całości i to drugi raz w czasie dość krótkim. Ale to nie ma nic do rzeczy, czyli do tematu.

Ja tam nie jestem za tym żeby cudzy wstyd przygarniać do siebie tylko dlatego, że właściciel się przed nim wzdraga.

Co więcej taki wstyd to ma taką cechę podstępną, że u niektórych generuje wewnętrzny przymus tłumaczenia się i wytłumaczania. No to po co ja mam się za kogoś wytłumaczać?

Staranne odróżnianie wstydu własnego od cudzego, pozwala zachować nie tylko jako takie samopoczucie psychiczne, ale także sprawia że uczymy się różnicować.

I czy nie jest tak, że najlepiej to mieć własne życie emocjonalne zamiast korzystać z cudzego? Bo jak by się tak ten wstyd przejmowało to dlaczego nie inne uczucia też? I co by wtedy było?