Prawda. Ale nie pełna.
Z rąk hitlerowców też przecież ginęli za polskość, zresztą zabici przez wyznawców tej samej wiary często. Toż nikt nie dochodzi, czy Kolbego na śmierć nie wysłał “katolik” z Bawarii.
Zupełnie się na tym nie znam, ale wyobrażam sobie, że w procesie kanonizacyjnym istotniejsza jest postawa (zwłaszcza w obliczu śmierci) kandydata na ołtarze, niż intencje jego zabójców.
Świętym męczennikiem jest w chrześcijaństwie ten, kto składa ofiarę ze swego życia, trwając w wierze, która poleca miłować nieprzyjaciół. To nas różni od islamu, nie?
Toteż wyobrażam sobie, że zbadawszy świadectwa, Kościół może orzec o czyjejś heroicznej postawie godnej Chrystusa, w obliczu okrutnej śmierci z ręki opętanego zbrodniczą ideą sąsiada.
Rzeczywiście dziwne, że tylu zbrodniom dokonanych na niewinnych i często bezbronnych chrześcijanach nie przyjrzano się dotąd pod tym kątem. Doprawdy, wśród tych tysięcy nie było nikogo, kto w ostatniej godzinie dał godne świadectwo?

Gdy jeden wyznawca Chrystusa morduje drugiego tylko dlatego, że tamten nie che wyrzec się swego obrządku — to ofiara ma dobrą szansę zasłużyć na miano świętego męczennika, a morderca nie zasługuje na miano chrześcijanina. Tak mi się zdaje.

To oczywiście w nieciekawym świetle stawia inkwizytorów i różnych tępicieli herezji… Ale to chyba nie czas i miejsce na zgłębianie tego wątku.