Ja stoję po stronie Coplestona. Bertrand R., mówiąc w skrócie, pierniczy w tej dyskusji ponad swoją zwykłą normę, mam wrażenie, że momentami sam siebie nie rozumie. Pomysły etyczne w jego twórczości nie są najmocniejszym fragmentem, podobnie jak ocena rzeczywistości i uwielbienie dla sowieckiego komunizmu. Nieważne.

Wszystko fajnie z tymi wartościami, ale przecież prawo to nie jest wydmuszka, pojęcie samo w sobie, ale raczej nośnik pewnych treści. Ja też jestem sojusznikiem republiki, jednak śmiało odpowiem, że prawo rodzinne, czy część prawa cywilnego powinna być ufundowana na wartościach, które wyznają chrześcijanie. Nie ma sprzeczności pomiędzy, np. zakazem aborcji i republiką. Kiedy trzeba odpowiedzieć na konkretne pytanie, wybory bywają jasne i precyzyjne. Rozdział Kościoła i państwa ma tu niewiele do rzeczy; Kościół w minimalnym stopniu sprawuje władzę publiczną (nieliczne zadania zlecone przez państwo). Kościół ma jednak prawo (obowiązek) głosić swoje nauczanie, i oczekiwać, że posłowie uznający się za jego członków, będą stanowili prawo zgodne ze swoim sumieniem i wiarą. A ewentualne kompromisy, które będą mogli zawrzeć, nie przekroczą pewnych granic. Pytanie zasadnicze to: jaką treścią wypełnić przepisy prawa państwowego. Czy bardziej tak jak Zapatero, czy bardziej jak Lenin, a może tak jak sugerują papieskie encykliki? Może jeszcze coś pomiędzy? Jest przestrzeń na dyskusję. Przy czym, kompromis nie jest celem samym w sobie; należy dążyć do zrealizowania swoich przekonań, wartości w jak największym stopniu. Nie wyklucza to poszanowania wartości i przekonań innych osób, ale nie jest to celem, raczej elementem, który należy uwzględniać.

referent