walnęłam tego Wieprza na tapetę. Jak się mojej babci nie spodoba, to zawsze, prawda, może potem zmienić :P

Jakoś ta strona mi się skojarzyła, choć co Opolszczyzna, to nie Lubelszczyzna, naturalnie:

http://atwt.republika.pl/

pozdro 600

O przepraszam, ale Ruda ma poczucie przynależności: ja przynależę do niej :)
Dobrze, że kotek mam taki profesjonalnie przygotowany dom. Widać, że tam ciepło.

Na pizzę? W niedzielę? Oburzające doprawdy.

No, ale jak taki kotleta nawet porządnego, schabowego kotleta nie zje, to czego się spodziewać...

Dopadną Cię Docencie Stopczyku. Zobaczysz!

:)

i pseudoniekrisznowcy.

Poza tym myślę, że gdybyś się Rudej spytał, to ona powiedziałaby, że beze mnie jej życie nie miałoby sensu :)))

znaczy, czy on taki jest wychodzący i w dal idący?

Most w sepi zajefajny jest!

Ale z chodzeniem po takim radzę ostrożnie. U nas chłopak się niedawno zabił, bo złomiarze zabrali te blachy między torami a on szedł na pamięć i wpadł do rzeki… :(

Pozdr

Tradycyjny Kot Domowy.

Niezłą kompanię ze Snejkiem mogliby stworzyć.

I chciałam dodać za Rafałem, że most w sepii coooool. No.

Nic mi nie mówcie. Dzisiaj to już doprawdy przebiłam samą siebie, w przenośni i (niemalże) dosłownie.

A było tak. Pojechałyśmy z mamą na Borek do babci, na zupę i pierogi, jak to w niedzielę.

Babci kot nazywa się Tiga, jest szylkretowy, malutki i przerażająco aktywny. No ale dobra. My konwersowałyśmy, spożywałyśmy, potem piłyśmy herbatę oraz płyny (ja piwo, panie koniak), zwierzę się przemieszczało z firanki na szafę, z szafy na stół, ze stołu w lasy tropikalne dla niepoznaki rosnące w doniczkach.

A w drugiej części tej chatki na kurzej nóżce mieszka pani Agnieszka z rodziną oraz kotem – i ten dla odmiany jest wcieleniem Greeba, jeśli znacie z literatury tę postać.

Kiedy już się pożegnałyśmy, mama jeszcze została chwilę, bo babcia się miotała leciutko, donosząc nam kiszone ogórki na wynos, a ja wyszłam, zapaliłam i zobaczyłam Mela, czyli kota sąsiadującego.

To jest bardzo dziarskie zwierzę i postrach okolicy, ale wtedy wyglądał żałośnie. Poszedł na wander, a jak wrócił, to państwo wyjechali byli i nie mógł wejść do domu. W naszej wsi bezdomnego kotka znalazła w trawie raz Margot…

W tak zwanym międzyczasie doszlusowała moja matka i zgodnie ustaliłyśmy, że trzeba coś zrobić. To znaczy, wziąć go pod pachę i zabrać do babci, żeby nie uświerknął do rana.

Był jednak poważny problem techniczno-logistyczny: Mel siedział po drugiej stronie furtki. Takiej z kutego żelaza, wysokiej i kolczastej.

Oczywiście, nie minęła minuta od podjęcia decyzji o misji ratunkowej, jak już na nią właziłam.

Ups, leciutko przeceniłam swe kompetencje wspinaczkowe… Nastąpił bardzo niewygodny moment, kiedy to już nie mogłam ani w przód, ani w tył. Jakbym nie była w glanach i puchowej kurtce, to by to wiszenie na furtce mogło się marnie skończyć, zwłaszcza, że noga mi się obsunęła jakoś tak głupio, jakby się zwichnąć chciała.

I w tym momencie, drodzy państwo – furtka się otwarła…

Nie wpadłyśmy na rewolucyjny pomysł wcześniejszego spróbowania klamki.

Moja matka zwinęła się w kłębek ze śmiechu, kot patrzył z wyniosłym politowaniem.

Ja natomiast stwierdziłam, że wiszę na tych kolcach i nic z tym nie zrobię w tej pozycji, więc po prostu się wyklułam z kurtki i chwyciłam Mela w objęcia. Mimo swego iście syberyjskiego futra był już pokryty szronem, więc powstrzymał się od złośliwych komentarzy i prób wydrapania mi oczu, do czego w normalnych warunkach ma niejaką skłonność.

W kinie scenariusz z happy endem, choć popełniają błąd za błędem…

Zwykły, poczciwy niedzielny obiad u babci, myślałby kto.

Zanim dotarłyśmy z powrotem do Krakowa, miałyśmy jeszcze inne przygody, no ale – dopięłyśmy celu i w ogóle.

pozdrawiam z dumą