Mialem telefon. W sumie pamiatka po kims mi bliskim. Taki mozna powiedziec prezent na wyjazd w nieznane. W dwa tygodnie po przyjezdzie do Izraela zniknal w tajemniczych okolicznosciach.
Mimo, ze w domu, a raczej w ogrodzie, bylo kilka pracujacych przy porzadkach osob.

Nie odstraszylo to zlodzieja, ktory bezczelnie i bezszelestnie zwinal go z regalowej polki.

Widzialem jednego Araba krecacego sie pod oknem – powiedzial Igor, ktorego poznalem zaraz po wyladowaniu w Hajfie.

Igor byl emigrantem z Doniecka, ktory swoje zycie przelewal alkoholem, spiewajac przy okazji na hajfskich ulicach piosenki Wysockiego.
Pieknie spiewal. Glos mial jak dzwon i barwe, ktora jako zywo przypominala rosyjskiego barda. Ludzie stawali zasluchani i nie skapili grosza.

Poplynelismi. Pilismy rowno ze trzy tygodnie otwierajac przed soba dusze i serca.

Kiedy go widziales? – zapytalem, chcac dowiedziec sie czegos konkretnego.
Krecil sie wieczorem niedaleko domu – powiedzial Igor, a ja juz wiedzialem ze Arab nie mogl tego zrobic, bo telefon znikl w samo poludnie.

O to ten! – krzyknal ktoregos z kolei pijanego dnia Igor i pokazal mi pijacego wodke w towarzystwie dwoch mezczyzn Araba.

Daj spokoj! To nie mogl byc On!!! Wiem to na pewno! – powiedzialem choc czulem przez zakropiona alkoholem skore, ze to nic nie da.

Mowie ci, ze to On !!! On zabral Ci telefon! – z pijackim uporem powtarzal Igor.

Nie bylo jak ich wyminac.
Pociagnelem Igora z reke, ale oskarzenie padlo z Igorowych ust.
Ty zlodzieju, oddawaj mu telefon – powiedzial do czlowieka, ktory wlasnie podnosil kubek do ust.

Co!? – Jaki telefon? – Ty ruska bladzio!!! Ja zlodziej???!!!- krzyknal i uderzyl.
Celnie.
Igor padl. A ruskojezyczni towarzysze Araba szybko zabrali sie do pracy. Kopniak za kopniakiem sprawial, ze na moich oczach Igor zalewal sie krwia.

Panowie!!! Dajcie spokoj!!! Starczy!!! – krzyczalem po rosyjsku probujac odciagac jednego z nich.

Zabieraj tego smiecia ! – powiedzieli po chwili i dali Igorowi wstac.

Zebralismy sie i zaczelismy schodzic w dol ulicy, na ktorej z powodu bojki zebral sie spory tlumek gapiow.
Igor mieszkal na ulicy zamieszkalej przez ortodoksow i na dokladke byl szabat. Patrzyli na nas z niesmakiem i wyczuwalna wrogoscia.

Ej! Uwaga!!! – krzyknal w pewnym momencie jeden z nich.

Katem oka zauwazylem nacierajacego na Igora Araba. W rekach uniesionych nad glowa trzymal oskard. Duzy ogrodniczy oskard.

Ubiju tiebia!!! – krzyknal i zamachnal sie do uderzenia.

W oczach Igora dostrzeglem przerazenie, i sam poczulem sie jakbym uczestniczyl w jakims filmie. Tylko ze to dzialo sie naprawde i nie wiedzialem co z tym zrobic.

Na szczescie nie trafil. Potknal sie na stromej ulicy i razem z oskardem przekoziolkowal w dol.

Nie patrzylismy czy sie pozbieral. Biegiem ruszylismy w strone domu i z ulga dopadlismy drzwi mieszkania.
Igor zdjal ze sciany gitare, przetarl zakrwawiona twarz i zaczal spiewac.
Wyszedlem.
Od tamtej pory nie gadamy ze soba.