Dzieje się. Ludzie Busha juniora, McCaina, Obamy i Fedu siedzą i dodają. Nie rozumiem, czemu media wciąż mówią o 700-miliardowym planie Paulsona. Ze szczegółowych doniesień Reutera wynika, że to, co już uzgodniono, każe uruchomić niemal 1.8 biliona budżetowych $. Jasne, że uruchomienie to nie to samo co wydanie, ale różnica niewielka.

Rynki szaleją. W Tokio dziś rano Nikkei w godzinę zyskał 2.5%, na co się złozyły doniesienia z USA i decyzja Banku Japonii o 10 mld $ pomocy dla lokalnego systemu bankowego. W Szanghaju na dzień dobry – 8% w górę! Histeria na całego. A mnie ogarnia przerażenie. Nie tylko dlatego, że wieczorem muszę o tym jakoś składnie, krótko i zrozumiale opowiedzieć słuchaczom. Także dlatego, że to naprawdę szaleństwo, choć nie jestem amerykańskim podatnikiem i na razie nie ja płacę.

Tej nocy naszego czasu McCain i Obama ścigają się w populistycznych pomysłach. Uzgodnili już, że fundusz Paulsona musi mieć niezależnego nadzorcę, że trzeba ograniczyć odprawy członków zarządów banków, których upadek ma być złagodzony kasą z budżetu, uzgodnili też, że potrzebne są mechanizmy zabezpieczające na przyszłość. Ale, zdaje się, żaden nie wie, jakie. Spox, Paulson coś wymyśli.

Cokolwiek jednak wymyśli, nie będzie to środek skuteczny, bo takiego nie ma. Gigantyczna pomoc państwowa dziś może zapobiec katastrofie światowego systemu bankowego, więc nie umiem jej potępić, bo łatwo dziś mówić: trzeba było do tego nie dopuścić – trudniej powiedzieć, jak.

Ale plan Paulsona musi umocnić przekonanie rynków, że mechanizm jest ogólnie dobry, a jego częścią jest państwowe wsparcie w razie kryzysu. To zaś oznacza gwarancję powtarzalności kryzysów.

Dlatego jestem za oddaniem polskich szpitali samorządom. Nie wiem, czy to pomoże, ale gorzej nie będzie. Dopóki bowiem szpitale – poprzez zcentralizowany NFZ – są de facto na garnuszku budżetu, dopóty będą się zadłużać. Głupi bowiem ten dyrektor, który by tego nie robił.