Grześ – bez urazy, ale ja nie rozumiem, jak możesz spędzać czas w oparach aż takiego kiczu?

Jak chcesz coś bardziej sensownego od Żydków, to volia:

http://www.youtube.com/watch?v=cMHPeEhoiO8

W tym jednym kawałku jest więcej boskiej inspiracji niż ta pani Sarit da nam przez całe życie:
————————————————————————————
We have the right to state opposition
the thirst for power and profit
we’re members of the family now
bitter memories still haunt
deadly weapons life shells are not the only danger
we shoot we ride fast we shoot again
terminal friends soldiers of fortune

awake all night, I’ll wait all night, I’ll wait for the light

lookin’ at the wall should I stay or should I go
we have the right to state our position
the crave for profit and power
dismembered from the family now
waiting for a final call
deadly weapons life shells are not the only danger
we shoot we ride fast we shoot again
terminal friends soldiers of fortune

awake all night…

lookin’ at the wall
the poverty surrounding me
the treasure that no one can see
the poverty surrounding me
the bloody hands that hold the key
————————————————————————————

Pozdrówko!
ZS

no dobra, dobra – ja tam na przykład słucham, ale co z tego?

http://podcastsportowy.wordpress.com/

Grzybowskim.

podrzuciłem ot tak, a kicz czasem (często) lubię.

pzdr

może ponosić cię dalej, a ja też się muzyczką która wielu się zachwyca irytuje strasznie.Choćby “rockowym” zespołem polskim Coma, a fe, to jest dopiero kicz:)
Uciekam, nim mnie Max czy inna Pino zlinczują.

Tak, to rzeczywiście celne. Akurat wczoraj nie słuchałem Klubu, będę musiał sobie ściągnąć.

I ja pozdrawiam

Nie kojarze za bardzo tego miejsca.
Znaczy wiem gdzie to jest, ale jak przez mglę wyglad widzę.
W sumie ja nie autochton…

Tak, czy inaczej niedlugo postaram sie to miejsce odwiedzic mając w pamieci ten tekst i komentarze pod nim.

pozdrowienia

Kościół Wszystkich Świętych przy pl. Grzybowskim w Warszawie

W poprzednim mieście plac Grzybowski był kluczowym węzłem komunikacyjnym.

Historia jest nudna dla większości, więc dam ją drobnym druczkiem. Miasto było rozpięte między trzema dworacami czołowymi na przeciwległych brzegach Wisły: Kijowskim (Wschodni), Wileńskim i Wiedeńskim (w miejscu obecnej stacji Śródmieście). Do początków XXw. przejechać można było jedynie mostem Kierbedzia, z którego wjeżdżało się na pl. Zamkowy, potem Senatorską do Bankowego (mały trójkątny placyk w niczym nie przypominał obecnego). Z Bankowego na północ, małą uliczką Rymarską można było dotrzeć do ul. Leszno (dziś dwa razy szersza i przebita do mostu al. Solidarności), oraz na placyk Tłomackie (została jeno studnia) z Wielką Synagogą (dziś Błękitny Wieżowiec) i wjazdem przy Arsenale na ul. Nalewki (pozostało li tylko 100m bruku i szyn tramwajowych).
Na południe od pl. Bankowego był Ogród Saski. Przebicie do Marszałkowskiej jest w zasadzie powojenne. Aby do tej arterii dotrzeć, trzeba było przejechać wzdłuż płotu Ogrodu ul. Graniczną, minąć pl. Żelaznej Bramy z wejściem do Ogrodu (dziś istnieje jedynie jako adres), by dotrzeć do pl. Grzybowskiego. Ten, podobny kształtem i wielkością do Bankowego, wyprowadzał przez krótką ul. Bagno do Marszałkowskiej, którą prościutko już było do dworca Wiedeńskiego przy skrzyżowaniu z Al. Jerozolimską. Można było jednak z placu pojechać starym traktem na południowy zachód, aż do ul Twardej i rogatek miejskich na trasie Grójeckiej (na Kraków).

W zasadzie, czy to przemierzając miasto w kierunku W-Z, czy też Północ-Południe — przez plac Grzybowski (i Bankowy) trzeba było przebrnąć.

Przebicie ul. Marszałkowskiej przez Ogród Saski do Bankowego i dalej jako Andersa, na Żoliborz, oraz przebicie trasy W-Z i Świętokrzyskiej (nigdy nie ukończone) spowodowało śmierć placu na komunikacyjnej mapie miasta. Rolę dominanty przestrzennej przejął pobliski pałac im. Chorążego Pokoju, jak wiadomo mały, ale gustowny. Dodatkowo, komunistyczne władze przestrzeń w pobliżu największego kościoła stolicy wypełniały wysokimi blokami (które z chęcią dogęszcza się równie wysokimi budynkami w ramach kapitalizmu). To, co ostało się z przedwojennej zabudowy placu po Niemcach, m. in. kamienice po obu stronach ul. Próżnej planowo niszczało przez pół wieku budowy realnego socjalizmu i niszczeje do dziś w charkterystycznej atmosferce skandalu typowego dla warszawskiego modelu kapitalizmu.

Kolejne rewelacyjne plany restauracji zabytków i uczynienia z Próżnej turystycznego cacka powtarzają się równie regularnie, co obietnice ostatecznego rozwiązania kwestii domu państwa Gmurków, który stoi w poprzek ul. Powstańców Śląskich. Kto nie zna tego kuriozum, niech pozna, by pojąć Warszawę.

Dobranoc się z Państwem

PS. Aha, był w tym roku konkurs na rewitalizację Placu. Uwierzę jak zobaczę, na razie nie ma o czym.

normalnie się wzruszyłem, a jak Troll się wzruszy, to jest wielka rzecz jakaś.

Szacunek, pięknie napisane i jakie komentarze!