Śmierć jest rzeczywistością której podlegamy równie realnie jak codziennemu życiu. Mimo, że kultura masowa udaje, że jej nie ma. A jeśli ona dotyczy nas, to jedynie tych drugich. Co to giną w wypadkach lub umierają na ciężkie choroby.. .

Gdy tymczasem śmierć jest tak nieuchronna i konieczna, jak zapłacenie miesięcznych rachunków za media. Z jedną różnicą. Nie płacąc rachunków można jeszcze zyskać na czasie. W przypadku śmierci, przychodzi ona “po swoje” w momencie jaki uzna za właściwy, gdyż wszyscy jesteśmy jej “dłużnikami”.

Jak spojżeć na śmierć w kontekście duchowości.

Od jakiegoś czasu myślę o śmierci jako o momencie Ewangelicznego powołania bogatego młodzieńca, do którego Jezus mówi: “Jednego Ci jeszcze brak, sprzedaj wszystko co masz i chodź za Mną.. “.

Jest to konkret, dosyć wymagający ale jakże realny w momencie śmierci. Przecież odchodząc z tego świata mamy świadomość tego, że wszystko co kochaliśmy dotąd musi pozostać realnie i dosłownie pozostać tu, a my musimy pójść “tam”.

Jest to dla jednych pierwsze bardzo realne pozostawienie świata, “sprzedanie wszystkiego co posiadam” i pójście dalej a dla drugich czysta formalność, gdyż droga nawrócenia jest niczym innym, jak duchowym uwolnieniem się od tego co “mam” a zwrócenie wszystkiego co mam ku wieczności.

Dla chrześcijanina jest to ostateczne i ostatnie powiedzenie Bogu “tak”. A dla Boga jest to pewnego rodzaju powiedzenie wobec deklarowanej wiary człowieka “sprawdzam”.

W kontekście momentu śmierci, a więc odejścia bardziej do mnie trafia inny cytat z Jezusa w którym ON mnie rozczarował. A chodzi mi o tę sytuację:

Któż jest moją rodziną i którzy są moimi braćmi? Spoglądając na siedzących dokoła Niego, rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką»” (Mk 3, 34).

Decydując się na Pójście za NIm, bierzemy na siebie również takie ryzyko, że wchodzimy w rzeczywistość taką, w której czasem nie uczestniczą nawet najbliżsi. Bo przecież wybór Boga jest sprawą osobistą a nie każdy ze znajomych, przyjaciół, rodziców, rodzeństwa decyduje sie na to( mam tu na myśli tychże ziemskich). Więc nawet w momencie smierci, dokonując ostatecznego wyboru dokonujemy go również w tym kontekście.

Zdecydowanie się na “niebo” to, zdecydowanie sie na taką rodzinę, którą stanowią Ci, pełniący wolę Bożą – a więc święci przed Panem. Gdy tak się zastanawiam, na ile dziś jestem w rodzinie świętych i na ile mogę sobie wyobrazić to, że aspiruję właśnie tak realnie w Bogu do tejże rodziny, to dociera do mnie, że relacje ze znajomymi nie są najważniejsze i nie muszą być wieczne. Chcę je przenieść poza próg śmierci w wieczność, bo musimy być w “w jednej rodzinie”.
Ale nikogo z moich znajomych nie zmuszę do takich wyborów aby to stało się możliwe.

Jak to zmienia optykę patrzenia na dotychczasowe przyjaźnie, koleżeństwo oraz miłości jeśli wiem, że nasz życia mogą się rozejść na wieki i już nigdy nie spotkać.. . Bo nie zbawimy kogoś wbrew jego woli.

A z drugiej strony nie wejdziemy do nieba jeśli nie zgodzimy się na pozostawienie wszystkiego co mamy i nie podążymy za Aniołem życia.. .

W kontekście pozostawienia wszystkiego, jest jeszcze jedna, pozytywna i krzepiąca myśl. Za progiem smierci jak latarnia i pochodnia idzie przede mną dobro, które czynię, które kocham, i ono jest światłem i wolnością nie tylko tu ale i tam – jest mostem pomiędzy ziemią a niebem, po którym idę jak po kładce.. .

p.s.

Świetnie o tym pisze C.S.Lewis w książeczce, “Rozwód ostateczny”. W sposób doskonały i obrazowy opisuje to, może dziać się z człowiekiem po śmierci, gdy nie podąża za Aniołem Życia a zatrzymuje się “w pół drogi” w królestwie cieni i mroków. W potoku spraw niezałatwionych, uczuć i urazów z którymi nie chce się człowiek rozstać. A to właśnie sprawia, że zamiast iść dalej trwa właśnie w takiej krainie cieni. Trwa, chociaż w każdej chwili może podążyć ku światłu. Ale nie ma w sobie ani wewnętrznej siły aby się wziąść się garść i wyruszyć ani chyba ochoty i wyobraźni aby szukać światła – zresztą tak, jak czasem widzimy takie zjawisko w codziennym życiu.

Polecam tę lekturę jest bardzo wielowymiarowa i świetnie napisana.