Bruno, jak na swoje 19, może 20 lat, był zaradny. Pracą fizyczną co prawda się brzydził, ale potrafił zarobić niemało grosza. A to obrobił z łebkami samochód jakiegoś grubego frajera, a to kurtkę wyniósł ze sklepu bez płacenia. Ale to jeszcze nic! Jak jego dziewczyna leżała w szpitalu po porodzie to wynajął jej mieszkanie kumplowi. Na tydzień, nie dłużej. Tylko, że biedulka wyszła dwa dni wcześniej ze szpitala i się zdziwiła.

A Bruno o tym nie wiedział, bo nie odwiedzał swojej Soni w szpitalu. Tylko pracował, żeby mieli z czego żyć, ma się rozumieć. Razem. We troje…

Bo Sonia przyniosła ślicznego chłopczyka. Jimmy mu dali na imię.
Bardzo Bruno kochał Sonię. I ona jego. Tęskniła. On też do niej tęsknił. Wybrali się od razu na wycieczkę wynajętym autem (kasa była z ostatniego skoku). Dobrze im było razem. Sonia dla żartu oblała Bruna colą z puszki a ten ja gonił po całym trawniku, aż w końcu upadli razem, objęci, przytuleni i uśmiechnięci.

Ach, też taki byłem, jak miałem tyle lat – pomyślałem z nutką nostalgii oglądając tę scenę. W ogóle bardzo Bruna polubiłem. W zasadzie od początku filmu niczego nie można mu zarzucić. Kradnie, to fakt, ale nie ma w nim złości, agresji, wyrachowania. Po prostu zarabia na życie. Nikt nie nauczył go, że można inaczej…

Bracia Jean-Pierre i Luc Dardenne nakręcili „Dziecko” w 2005 roku i zdobyli po raz drugi w karierze Złotą Palmę na festiwalu w Cannes. Mała belgijska kinematografia wydała na świat mistrzów robiących filmy prawie bez muzyki, kręcone zwykle „z ręki”, skupiające się przede wszystkim na twarzach bohaterów. Jeżeli padają tam słowa, zawsze mają swoją wagę. Szczególnie, że nieopatrzone twarze nie-sławnych aktorów pozwalają widzowi uniknąć reminiscencji ich wcześniejszych ról lub innych „dokonań”. Łatwiej wtedy przejąć się losami bohaterów, wczuć się w ich sytuację, zastanowić nad motywacjami. Łatwiej odnaleźć podobieństwo do swoich przeżyć, lub do innych, znanych nam z sąsiedztwa lub z rodzinnych opowieści.

Tak właśnie patrzyłem na Bruna. Jak na kogoś, o kim może kiedyś słyszałem, kim może kiedyś po trochu byłem. Jego sympatyczna, młoda, ale już przystojna twarz, grzywa gęstych, zmierzwionych blond włosów, przywodziła na myśl chłopaka z sąsiedztwa. Kogoś, kogo się często widuje. Może co dziennie na przystanku, może wieczorem w blokowisku, może co jakiś czas gdzieś w barze.

Bruno był zaradny, jak już wspomniałem. Jego paserka napomknęła mu coś o możliwości sprzedaży dziecka „do adopcji”. Chłopak będąc na spacerze z małym nagle się zdecydował. Dzwoni, umawia się, jedzie, dokonuje transakcji, wychodzi z pieniędzmi i pustym wózkiem. I pomimo tego wciąż budzi moją sympatię… Jest jak dziecko. Sam jest dzieckiem. Przecież to dzieci najczęściej nie są w stanie wyobrazić sobie konsekwencji swoich zachowań. Prosty świat, łatwa forsa. Bruno postępuje tak, jakby konsekwencji nie było. Myślałem, że zrobimy sobie drugie – mówi do przerażonej dziewczyny. I jest w tym tak naturalny i prostolinijny…

To co zrobił miało oczywiście wiele różnych konsekwencji. Wszystkie, jedna po drugiej, zaskakiwały Bruna. Nie mogło być inaczej. Bruno będzie się bronił, będzie kluczył, kłamał, błagał, uciekał. Aż w końcu opadnie z sił i upadnie. Aż wreszcie zrozumie co to znaczy być mężczyzną.

W ascetycznej scenie, pozbawionej zupełnie patosu, ale przez to mającej ogromną wymowę, po raz pierwszy weźmie odpowiedzialność za drugiego człowieka. Nie będzie chciał po raz kolejny zostawić kogoś na pastwę losu, nie będzie chciał znów kogoś zawieść. Podejmie decyzję i zrobi to z pełną świadomością konsekwencji, które na niego czekają.

Nieprawda, że mężczyźni nigdy nie płaczą. Bruno zapłacze po raz pierwszy właśnie wtedy, gdy przekroczy granicę pomiędzy swoim dziecięctwem a męstwem. Zapłacze razem ze swoją Sonią. Bo nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam…

Bracia Dardenne, mistrzowie kina kameralnego, opowiadają o zwykłych ludziach. Nie warto się wzdragać i odwracać mówiąc: nigdy bym tak nie postąpił, to niemożliwe, to nie jest o mnie, to nie o nas. Ci mędrcy opowiadają o stawaniu się: dzieckiem (tak, tak, dzieckiem też czasem trzeba się stać), ojcem, mężczyzną, kobietą…

Życie i kino łączy jedno – fabuła, ciąg wzajemnie powiązanych ze sobą zdarzeń. „Dziecko” jest bardzo blisko życia. Być może bliżej się już nie da…

_{„Dziecko” było emitowane 30.12 na kanale Ale kino! o godz. 20}