13.21 i już po śniadanku? Proszę się aż tak nie eksploatować, toż to urlop.:).

Schody płaczu – bardzo intrygująca nazwa.
Brzmi jak jakiś historyczny szlak pokutny. Po tym co uczynił Pan tekstowisku, wydaje mi się, że miejsce wybrane znakomicie.:)

A szczekaniem na dole to bym się jednak zainteresował. Choćby po to, żeby w wieczornym wydaniu popularnej lizbońskiej bulwarówki mogła ukazać się następująca notka:

“... policję zaalarmowali turyści z Czech(sic!), zaniepokojeni ustawicznym ujadaniem psa, dochodzącym z sąsiedniego mieszkania.
Przybyły na miejsce posterunkowy odkrył na fotelu, martwe ciało; Jose, Alberta da Costy (l.77) – znanego antykwariusza, którego matowe spojrzenie zastygło na zegarze wieży kościoła św. Hieronima. Dziwnym trafem, wskazówki zegara zatrzymały się na szóstej sześc!

Przybyła na miejsce ekipa śledcza, stwierdziła ponadto, iż lewa dłoń denata ściskała kurczowo mosiężną figurkę saraceńskiego łucznika.
Tajemniczą historię jej zaginięcia. opisywaliśmy w zeszłym tygodniu.

W jaki sposób ten unikatowy posążek znalazł się w posiadaniu, ogólnie szanowanego staruszka?
Mamy nadzieję, że energiczne śledztwo przyniesie mam rychłe rozwiązanie tej ponurej zagadki.”

Pozdrawiam Państwa serdecznie

Sprawdziłem i rzeczywiście. Z tą różnicą, że nie było trupa. Figurkę zabrałem do siebie. Pies dojada podroby; oczywiście z kaczek.

Poza tym, czym jest trzynasta bodaj trzydzieści na, prawda, wakacjach. Niczym jest, tym bardziej, że właśnie obeszliśmy kawałek kwartału i muszę na cito zmienić tytuł notki na lepszy.

Pozdrawiam i dzięki :)
referent

PS. Przeszedłem dziś schody drugi raz. Znowu z dwoma reklamówkami różnych fajnych rzeczy do picia i jedzenia. Gdyby nie zawartość tych siatek byłoby mi ciężej. Referentowa ciągnęła mnie za rękę (czytaj: pomagała mi). Było fajnie. Jeszcze dwa wejścia, procesja, msza i uznam, że część winy mam puszczoną. Txt z czasem też wybaczy :)