Mało jest osób, które wyrządziły w ostatnich latach tyle szkody w poczuciu, że walczą o sprawy słuszne i w służbie dla państwa. Mało jest też osób, z których działań nie zdajemy sobie sprawy, pamiętając ich jakimi byli dwadzieścia czy trzydzieści lat temu. Pan senator Romaszewski, jak się wydaje, sam się właśnie odstrzelił z czynnej polityki, i ja się bardzo z tego cieszę, że już nie będzie szkodził; macham mu białą chusteczką na pożegnanie jako wierny kibic spraw, za które niegdyś walczył; już czas panie senatorze, już na pana najwyższy czas!

Odstrzelił się senator Romaszewski za sprawę błahą, bo — o ironio! — nie zagłosował za uchyleniem immunitetu innemu senatorowi celebrycie, któremu prokuratura chce postawić zarzuty wciągania kokosu, którego — jak wiadomo — nie tylko że w naszym pięknym kraju nie wolno wciągać, to jeszcze dodatkowo w ogóle nie można go mieć. Pal licho senatora celebrytę i jego koks, rzecz to naprawdę niewarta zachodu. Pan senator Romaszewski powinien zostać odesłany na emeryturę o wiele wcześniej! A to wtedy, kiedy kolanem przepychał kretyńską ustawę lustracyjną razem z panem prezydentem L. Kaczyńskim (na którego i tak będę głosował :), z dziwnych powodów eliminując w miarę spójną jej wcześniejszą wersję. Z oburzeniem dziwił się później jak to jego szlachetna inicjatywa została spostponowana i wycięta prawie do ostatniej litery przez, prawda, panie i panów sędziów z Trybunału w Alei Szucha. Albo ostatnio, kiedy dodał niczemu nie służący wstęp do ustawy o ograniczeniu ubeckich emerytur, co najprawdopodobniej stworzy pretekst, żeby rzeczoną ustawę też wysłać w kosmos. Mimo że jest naprawdę piękna i dobra, jak mało która. Wstęp jest przy tym — rzecz jasna — prawdziwy, ale przy jego układaniu powinien pan senator się zastanowić, czy woli chwilę patriotycznego uniesienia, czy raczej prozaiczną, choć realną ustawę o obniżeniu ubeckich emerytur…

Tępy upór, zaślepienie, brak elementarnej wiedzy prawniczej i zmysłu taktycznego, zacietrzewienie na granicy samozapłonu. To są cechy człowieka, który miał historyczną szansę przenieść nas w inny wymiar państwa i debaty publicznej, gdyby tylko wiedział kiedy odpuścić, gdyby planował i przewidywał ruchy przeciwników, a przede wszystkim — gdyby słuchał! Podobno dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane, a najniebezpieczniejszy koń to ten, który ma klapki na oczach. Żegnam pana, panie senatorze, w nadziei, że już pan nie będzie przeszkadzał. Miał pan swoje pięć minut; starczy.