Za miesiąc albo oddamy miliardy euro pomocy, jakiej w swoim czasie doznały stocznie w Gdyni i Szczecinie albo je sprzedamy w prywatne ręce. Związki zawodowe, najlepsi synowie ludu pracującego miast i wsi, mając na widoku bruk, żądają teraz sprywatyzowania swoich zakładów. Szczecińską stocznię kiedyś już znacjonalizowano. Właścicieli do więzienia pozamykawszy. Sąd pierwszej instancji uznał, że niesłusznie. Drugiej zrobi to pewnie niebawem. A wtedy dodatkowo jeszcze trzeba będzie zapłacić – odszkodowanie.

Jeżeli nie sprzedamy, stocznie splajtują. Podniesie się wtedy krzyk, że Unia zniszczyła miejsca pracy. A Unijne ograniczanie pomocy dla państwowych molochów ma na celu ochronę rynku przed interwencją bogatych państw. Dotowane statki z naszych stoczni mogły by łatwo wygrywać konkurencje z tymi, których budowy uboższe państwa nie dotują. I tam miejsca pracy by przepadały. A uboższych Unia właśnie chce chronić. Gdzie ja to słyszałem?

Związkowcy stoczniowi już teraz zapowiadają, że po cichu umierać nie będą. Pamiętam jak głośni byli, żądając w 2002 roku nacjonalizacji swojego zakładu w Szczecinie. Jak publicznie, w asyście policji bili prezesa “Dany” – innego prywatnego zakładu. Aby się sprawiedliwości społecznej stało zadość. Teraz, dla tej samej sprawiedliwości obiją tych, którzy nie prywatyzują?

Wczoraj przytoczono fragment książki głośnego ostatnio znowu byłego premiera Marcinkiewicza. Twierdzi, że podczas jego urzędowania pojawił się u niego zażywny osobnik, przedstawił się jako śwagier i zażądał stanowiska. Z rozmarzonym błyskiem w oku mówił o prezesowaniu w totku. Ale nie stało mu eksperiencji. Tam chyba nawet do czterdziestu dziewięciu liczyć trzeba. Nie dostał. Marcinkiewicz przestał być premierem, przez prezydenta stamtąd wyrzucony a ów pan został… prezesem stoczni. Teraz przeczy i twierdzi, że Marcinkiewicza za kłamstwo do sądu pozwie. Jak mu ktoś powie, gdzie były premier mieszka. Sam tego nie umie załatwić. Ale stocznią, teraz w tarapatach, do niedawna zarządzał.

Polska, jako bezpański folwark. Zarządzany przez populistów. Polacy, jako bezrozumna masa, dająca się okłamywać demagogom, twierdzącym, że w ich interesie trzeba zniszczyć polską gospodarkę. Taki się obraz jawi z losów naszego przemysłu stoczniowego. Z groźną tłuszczą w tle. Tyle nam pozostało z czasów Sierpnia?

A może to dziedzictwo rewolucji październikowej?