Powinny się pojawić modele dualne. Na przykład stary mizogin (uosabiany w fantastycznych utworach przez krasnoluda) i młoda dziewuszka (elfy są niezłe). Wiadomo od początku, że się pobiorą (zaprzyjaźnią prawdziwie męską przyjaźnią), ale jak narracja siada, to zawsze można się skoncentrować na ich sporach i przepychankach. Coraz bardziej dobrotliwych i przypominających grę wstępną.

Istotą narracji, opartej na drużynie jest quest. Innymi słowy: trzeba mieć, co najmniej mapę, a najlepiej dobrze wytyczony cel. Bo sama drużyna nic nie znaczy, jeśli nie wie, do czego dąży. Chodzi w kółko i pokrzykuje. Aż się zmęczy i usiądzie.

Jakimś cudem autorom udaje się przekonać czytelników, że zespól różnych jednostek może się zgodzić w kwestiach zasadniczych. Że wystarczy powiedzieć: Zbawcie Polskę!, a będzie to znaczyło to samo dla chama i dla poety, dla mizogina i kobiety wolnej, dla tchórza i dla bezmózgiego osiłka.

To samo dla lewaka i naziola, których łączy tylko dominujące w nich poczucie nienawiści do odmieńców. Odmiennie (można nawet powiedzieć, że odwrotnie) zdefiniowanych. To samo dla działacza lokalnego i przesiedleńca. To samo dla kogoś, kto przeczytał jedną książkę i dla kogoś, kto więcej zapomniał, niż inni zdążyli się nauczyć. To samo dla zwolennika prawnego nadzoru życia społecznego i zwolennika wolności osobistej. Tak samo dla zwolennika wolnego rynku i zwolennika ochrony grup zagrożonych wykluczeniem społecznym.

Bo nie ma takiej potrzeby. Dobro Rzeczypospolitej nie opiera się na dogadaniu się bieli z czernią. Kształt rzeczywistości opisują napięcia i sposoby ich rozładowywania, a nie zmyślone porozumienia, odgórnie kreowane pospolite ruszenia, szarwarki i odgórnie organizowane tłoki (jak ktoś ma wątpliwości to niech sobie czyta – czyny społeczne.