“Nie da się być po stronie Drużynowego, a u mnie zapisywać się do stronnictwa niezaganianych.”

Pan to poważnie pisze, czy to jedynie zabieg stylistyczny?

Poza tym nie byłam i nie jestem zapisana do czegokolwiek. No może w dzieciństwie, ale to było dawno dość.

“Nie da się być na dobrej stopie ze wszystkimi.”

Pewnie się nie da, ale można się starać. Co więcej uważam, że warto się o to starać. Jeśli konflikt jest stanem premanentnym, to staje się stanem patologicznym, moim zdaniem.
O ile się przytrafi, co normalne się wydaje, dobrze jest wyznaczyć jakieś warunki jego zakończenia. Często to działa i udaje się z konfliktu wydostać – dla mnie to zazwyczaj wiąże się z poczuciem ulgi.

Jeżeli nie zadziała, nie da się warunków wyznaczyć, krótko mówiąc nic się nie da zrobić, to wtedy drogi ludzi się rozchodzą najczęściej. A z taką sytuacją już każda ze stron musi sobie sama poradzić, ułożyć to w sobie w jakiś sposób.
To jest najsmutniejsze rozwiązanie.

“Czasem na przykład trzeba się za czymś opowiedzieć. I potem przy tym trwać.”

Święta racja. Podpisuję się choćby i kopytkiem pod tym zdaniem.
Mam poczucie, że ja się za czymś opowiedziałam. Pisałam o tym sporo ostatnio, a też wyżej odrobinę. I pracuję nad tym z całych sił.

Może to oznaczać dla Pana mamałygowatość Gretchen, lecz dla mnie to właśnie jest trwanie przy tym, za czym się opowiedziałam. Bardziej mnie boli kiedy odstępuję od tego, niż kiedy mi się udaje. Dość to banalne, ale tak to czuję.

Pozdrowienia dla Pana.